Με το φεστιβάλ των Καννών να ξεκινά σήμερα, δε θα μπορούσαμε να παραλείψουμε τη φετινή έντονη γυναικεία παρουσία στον χώρο της σκηνοθεσίας. Εφτά είναι οι σκηνοθέτριες που συμμετέχουν φέτος με ταινίες σε διαφορετικά τμήματα του φεστιβάλ, αριθμός ρεκόρ για τα δεδομένα των προηγούμενων ετών. Σε μία βιομηχανία που για δεκαετίες κυριαρχείται κατά βάση από άνδρες δημιουργούς, η σταδιακή άνοδος των γυναικών σκηνοθετριών σηματοδοτεί μια νέα περίοδο με σημαντικό αντίκτυπο στην κινηματογραφική αισθητική. Οι φετινές συμμετοχές ενσαρκώνουν ένα φάσμα εμπειριών και αφηγήσεων: από την προσωπική απώλεια μέχρι και την αναζήτηση ταυτότητας. 

Ποιες είναι όμως οι σκηνοθέτριες και τα έργα τους που κατάφεραν να αποκτήσουν μια υποψηφιότητα στο φεστιβάλ;

Carla Simón (Romería)

H Carla Simón Pipó, γεννημένη στη Βαρκελώνη, είναι γνωστή κυρίως για τις αυτοβιογραφικές και βαθιά ανθρώπινες ταινίες της με έμφαση στις οικογενειακές σχέσεις και τη μνήμη. Μεγάλωσε σε ένα μικρό χωριό της Καταλονίας, αφού έχασε και τους δύο γονείς της από AIDS σε νεαρή ηλικία, εμπειρία που επηρέασε καθοριστικά το έργο της. Το 2017 έκανε το ντεμπούτο της με τη μεγάλη μήκους ταινία της "Estiu 1993", μια ταινία βασισμένη στην παιδική της ηλικία, η οποία απέσπασε διεθνή αναγνώριση. Ακολούθησε το "Alcarràs" το 2022, το οποίο τιμήθηκε με τη Χρυσή Άρκτο στο Φεστιβάλ Βερολίνου. Η νέα της ταινία, "Romería", αποτελεί το τρίτο μέρος της άτυπης τριλογίας για την οικογένεια και τη μνήμη και είναι εμπνευσμένη από την πατρική της κληρονομιά. «Εκπλήσσομαι γιατί πρόκειται για ένα πολύ προσωπικό έργο, χωρίς διάσημους ηθοποιούς», δήλωσε η ίδια στην εφημερίδα El País.

Chie Hayakawa (Renoir)

H Chie Hayakawa δεν είναι άγνωστη στις Κάννες. Η πτυχιακή της ταινία "Niagara" επιλέχθηκε για προβολή στο Φεστιβάλ των Καννών το 2014 και κέρδισε το Grand Prix στο Pia Film Festival. Στη συνέχεια, το 2022, παρουσίασε την πρώτη μεγάλου μήκους ταινία της "Plan 75", η οποία επίσης προβλήθηκε στη σειρά Un Certain Regard στο Φεστιβάλ των Καννών. Φέτος λοιπόν, η Hayakawa, επιστρέφει στις Κάννες με τη δεύτερη μεγάλου μήκους ταινία της "Renoir". Εμπνευσμένη από προσωπικές εμπειρίες της σκηνοθέτριας, η ταινία αφηγείται την ιστορία της 11χρονης Fuki, που ζει στο Τόκιο του 1987 με τον άρρωστο πατέρα της και την υπερφορτωμένη με υποχρεώσεις μητέρα της. Καθώς οι γονείς της αντιμετωπίζουν τις δικές τους δυσκολίες, η Fuki απομονώνεται και βυθίζεται σε ένα κόσμο φαντασίας και τηλεπάθειας.

Hafsia Herzi (La petite dernière)

H Herzi, με καταγωγή από τη Μασσαλία και γονείς μετανάστες από τη Βόρεια Αφρική, έχει καθιερωθεί ως μία από τις πιο σύγχρονες μορφές του γαλλικού κινηματογράφου. Ξεκίνησε την καριέρα της ως ηθοποιός κερδίζοντας το βραβείο César για την ερμηνεία της στο "La Graine et le Mulet". Στη συνέχεια στράφηκε στη σκηνοθεσία παρουσιάζοντας το Tu mérites un amour και το Bonne mère, το οποίο τιμήθηκε με το βραβείο Ensemble στο τμήμα  Un Certain Regard στο φεστιβάλ Καννών. Με το La Petite Dernière, η Herzi συνεχίζει να εξερευνά θέματα ταυτότητας, θρησκείας και σεξουαλικότητας. Η ταινία αφηγείται την ιστορία της 17χρονης Fatima, της μικρότερης κόρης μιας γαλλοαλγερινής οικογένειας, που ξεκινά σπουδές φιλοσφοίας στο Παρίσι και προσπαθεί να ισορροπήσει μεταξύ της θρησκευτικής της ανατροφής και της αναδυόμενης σεξουαλικής της ταυτότητας. 

Julia Ducournau (Alpha)

H Γαλλίδα σκηνοθέτρια είναι επίσης εξοικειωμένη με το Φεστιβάλ των Καννών. Το 2011 η Duournau παρουσίασε το μικρού μήκους φιλμ "Junior" , το οποίο κατάφερε να αποσπάσει το βραβείο Petit Rail d'Or στη Semaine de la Critique του Φεστιβάλ Καννών. Το 2021, παρουσίασε το "Titane", μια τολμηρή εξερεύνηση της ταυτότητας , που της χάρισε τον Χρυσό Φοίνικα, καθιστώντας την τη δεύτερη γυναίκα που λαμβάνει αυτή τη διάκριση και την πρώτη που την πετυχαίνει μόνη της. Η ταινία "Alpha" αφηγείται την ιστορία της 14χρονης Άλφα, μιας ταραγμένης έφηβης που ζει με τη μητέρα της στη Λε Αβρ της δεκαετίας του 1980. Η ζωή τους ανατρέπεται όταν η Άλφα επιστρέφει στο σχολείο με ένα τατουάζ στο χέρι, γεγονός που προκαλεί ένταση στη σχέση τους και αναδεικνύει βαθύτερα κοινωνικά και προσωπικά ζητήματα. 

Kelly Reichardt (The Mastermind)

H Kelly Reichardt είναι μια από τις πιο σημαντικές και αναγνωρίσιμες φωνές του ανεξάρτητου αμερικανικού κινηματογράφου, γνωστή για το μινιμαλιστικό της ύφος και την εστίαση σε χαρακτήρες που ζουν στο περιθώριο της κοινωνίας. Έκανε την πρώτη της εμφάνιση στις Κάννες το 2008, με την ταινία "Wendy and Lucy". Έντεκα χρόνια μετά, επιστρέφει ως μέλος της κριτικής επιτροπής και μετά ξανά το 2022 όταν η ταινία της "Showing up" επιλέχθηκε για το επίσημο διαγωνιστικό τμήμα. Φέτος, επιστρέφει με την ταινία "The Mastermind", η οποία διαγωνίζεται για τον Χρυσό Φοίνικα. Η ταινία αφηγείται την ιστορία ενός αποτυχημένου καλλιτέχνη που σχεδίαζε μια ληστεία έργου τέχνης με τη βοήθεια της αδερφής του και εξερευνά τις δυναμικές μιας οικογένειας μέσα από το πρίσμα του εγκλήματος. 

Mascha Schilinski (Sound of Falling)

Πρεμιέρα κάνει η Mascha Schilinski στο φετινό Φεστιβάλ των Καννών. Η σκηνοθέτρια, με έδρα το Βερολίνο θα παρουσιάσει τη δεύτερη μεγάλου μήκους ταινία της "Sound of Falling". Η ταινία αφηγείται την πορεία τεσσάρων γενεών κοριτσιών που ζουν στον ίδιο αγροτικό χώρο στη βόρεια Γερμανία, σε διαφορετικές εποχές του 20ου αιώνα. Η ομάδα mk2, που εκπροσωπεί την ταινία διεθνώς παρουσιάζει το έργο ως «ένα οπτικά εντυπωσιακό έργο που εξερευνά τη μνήμη, την ταυτότητα και την ποιητική φύση του χρόνου, κάνοντας σινεμά τους πόνους-φαντάσματα που διαπερνούν τις εποχές».

Lynne Ramsay (Die My Love)

H Lynne Ramsey θεωρείται μια από τις πιο πρωτότυπες και ενδιαφέρουσες βρετανικές προσωπικότητες του ανεξάρτητου κινηματογράφου σήμερα. Ως τακτική επισκέπτρια της διοργάνωσης, της απονεμήθηκε το βραβείο της κριτικής επιτροπής το 1996 για την ταινία της αποφοίτησής της, τη μικρού μήκους "Small Deaths" (το οποίο κέρδισε ξανά το 1998 για την τρίτη μικρού μήκους ταινία της). Όταν η σκηνοθέτης στράφηκε στις μεγάλου μήκους ταινίες με το "Ratcatcher", η Croisette την υποδέχτηκε με τον ίδιο ενθουσιασμό. Η ταινία παρουσιάστηκε στην παράλληλη επιλογή Un Certain Regard και απέσπασε Ειδικό Βραβείο. Μετά τις υπέροχες ταινίες "We Need to Talk About Kevin" και "A Beautiful Day" (η οποία κέρδισε επίσης το βραβείο καλύτερου σεναρίου στην Croisette το 2017), η Lynne Ramsay επιστρέφει με την ταινία "Die My Love", διασκευή του βιβλίου της Αργεντινής συγγραφέως Ariana Harwicz, που εκδόθηκε το 2017.