Η Εβδομάδα Μόδας του Λονδίνου για την περίοδο Άνοιξη/Καλοκαίρι 2026 απέδειξε για ακόμη μία φορά γιατί παραμένει η πιο τολμηρή και πειραματική από τις μεγάλες πρωτεύουσες της μόδας. Μακριά από τις αυστηρές φόρμες του Παρισιού ή τον εμπορικό παλμό της Νέας Υόρκης, το Λονδίνο συνεχίζει να καλλιεργεί δημιουργούς που δεν φοβούνται να διηγηθούν ιστορίες μέσα από τα ρούχα τους. Δύο από τις πιο πολυαναμενόμενες παρουσίες, ο Richard Quinn και η Simone Rocha, ανέβασαν τον πήχη παρουσιάζοντας συλλογές που, αν και διαφορετικές σε ύφος και πρόθεση, συναντήθηκαν σε ένα κοινό σημείο: τη μετατροπή της πασαρέλας σε αφηγηματικό χώρο. Ο πρώτος, ως συνήθως, επέλεξε τη θεατρικότητα και την υπερβολή, χτίζοντας ένα οπτικό υπερθέαμα, ενώ η δεύτερη στράφηκε προς την εσωτερικότητα και την ευθραυστότητα, προσφέροντας μια συλλογή, η οποία ήταν αφιερωμένη στην ταυτότητα και την ενηλικίωση.

Richard Quinn 

Στην πιο πρόσφατη συλλογή στο Λονδίνο, ο Richard Quinn απέδειξε για ακόμη μία φορά την μαεστρία του στο να παντρεύει την πασαρέλα με το θέατρο. Με τίτλο A Night at the Opera, η νέα αυτή collection παρουσίασε μια εμπειρία σχεδόν κινηματογραφική, γεμάτη πολυτέλεια, νοσταλγία και μεγαλοπρέπεια. Ο χώρος θύμιζε σκηνικό όπερας, με πολυελαίους και ορχηστρική μουσική, δημιουργώντας την αίσθηση ότι το κοινό δεν θα παρακολουθήσει ένα κλασικό runeay αλλά μια ολόκληρη παράσταση.

Η Naomi Campbell, σε μια από τις πιο πολυσυζητημένες εμφανίσεις της σε LFW, άνοιξε το show φορώντας ένα βελούδινο μαύρο φόρεμα με λευκά μανίκια και ένα λουλούδι στο στήθος. Ο Quinn, πιστός στην αγάπη του για τα florals, το τούλι και τις δομές που θυμίζουν haute couture, επέλεξε να ανατρέξει στις δεκαετίες των '20s, ’50s '70s, προσφέροντας μια παλέτα από flapper αναφορές, φορέματα Grace Kelly και γυαλιστερά evening gowns με ουρές.

Η αισθητική του κινήθηκε ανάμεσα στο νοσταλγικό και στο φαντασιακό. Φορέματα από layers τούλι, έντονα prints, αλλά και πιο αυστηρά, γλυπτικά κομμάτια, διαμορφώνουν μια συλλογή που ισορροπεί ανάμεσα στην ποπ ενέργεια και το παραδοσιακό glamour. Παράλληλα, οι υπερμεγέθεις φιόγκοι, τα oversized άνθη και οι μεταλλικές λεπτομέρειες υπενθύμισαν ότι ο Quinn δεν φοβάται την υπερβολή, ούτε διστάζει να γεμίσει το runway με εικόνες που καθηλώνουν.

Αν υπήρξε μια ένσταση, αυτή ήταν η υπερφόρτωση που σε κάποιες στιγμές έμοιαζε να πνίγει την καθαρότητα της γραμμής. Ωστόσο, αυτή ακριβώς η «υπερβολή» αποτελεί και το σήμα κατατεθέν του. Σε μια εποχή όπου η μόδα αναζητά συνέχεια νέες φόρμες επικοινωνίας, ο Quinn επενδύει στο θέαμα και στο μεγαλείο, δημιουργώντας μια εμπειρία που θυμίζει πως η πασαρέλα μπορεί ακόμη να είναι τόπος μαγείας.

Simone Rocha 

Σε πλήρη αντίστιξη με την εξωστρέφεια του Quinn, η Simone Rocha για την SS26 στράφηκε προς την εσωτερικότητα και την ευθραυστότητα. Στο εμβληματικό Mansion House, παρουσίασε μια συλλογή που εξερεύνησε τη μετάβαση από την αμηχανία στην αυτοπεποίθηση, από την παιδικότητα στη γυναικεία ταυτότητα. Οι δημιουργίες της έμοιαζαν με οπτικοποιημένες στιγμές ενός κοριτσιού που μεγαλώνει, με όλες τις αντιφάσεις και τις αμφιβολίες που αυτή η πορεία κουβαλά.

Τα φορέματα με crinoline, οι διαφάνειες από οργάντζα, τα satin κομμάτια και οι ταφτάδες συνδυάστηκαν με μια εσκεμμένη αίσθηση «ατελειότητας». Οι ασύμμετρες γραμμές, τα αφηρημένα κορσάζ, οι επιτηδευμένα «ακατάστατες» λεπτομέρειες, έδωσαν την εντύπωση ότι η συλλογή δεν επιδιώκει να επιβάλει την τελειότητα αλλά να την αμφισβητήσει. Σαν να ήθελε να δείξει πως η θηλυκότητα δεν είναι μόνο λαμπερή και σίγουρη, αλλά και αβέβαιη, δοκιμαστική, ακόμη και εύθραυστη.

Το styling ενίσχυσε αυτή την αφήγηση: headpieces που θύμιζαν παιδικές τιάρες, μαλλιά που δεν ήταν αψεγάδιαστα αλλά μιλούσαν για αθωότητα, τσάντες σε μορφή μαξιλαριών, αλυσίδες που έμοιαζαν περισσότερο με παιχνίδι παρά με κοσμήματα. Κάθε λεπτομέρεια υπενθύμιζε ότι η Rocha δεν δημιουργεί απλώς ρούχα αλλά ολόκληρες σκηνές ζωής.

Καθώς η επίδειξη προχωρούσε, η σχεδιάστρια άρχισε να «καθαρίζει» τις γραμμές: φορέματα με πιο ξεκάθαρη δομή, πλούσια sequin gowns που αγκάλιαζαν το σώμα και χρώματα πιο έντονα όπως το chartreuse. Ήταν σαν να παρακολουθούμε την πορεία ενός χαρακτήρα που από την αμηχανία οδηγείται βήμα-βήμα στην αυτογνωσία και την αυτοπεποίθηση.

Η Simone Rocha, πιστή στο DNA της, συνδύασε το ρομαντικό με το σύγχρονο, το εύθραυστο με το δυναμικό. Η συλλογή της θύμισε ότι η μόδα δεν είναι μόνο για να εντυπωσιάζει αλλά και για να αφηγείται ιστορίες, να καταγράφει συναισθήματα, να αναδεικνύει την πολυπλοκότητα της γυναικείας εμπειρίας.