Στα 18 βρέθηκε σε αναπηρικό αμαξίδιο, αλλά δεν το έβαλε κάτω. Μετράει ήδη μία σειρά από σπουδαίες επιτυχίες και δίνει μαθήματα ζωής σε κάθε ευκαιρία, αποτελώντας το απόλυτο πρότυπο. Ο Αντώνης Τσαπατάκης έγραψε ξανά τη δική του ιστορία, κατακτώντας την 3η θέση στα 100μ. πρόσθιο SB4 στο Παγκόσμιο Πρωτάθλημα Παρακολύμβησης 2025, που διεξάγεται αυτές τις μέρες στη Σιγκαπούρη.
Ένας σπουδαίος αθλητής
Σε μία εποχή όπου τα media διεθνώς κάνουν focus στους πιο προβεβλημένους αθλητές και σε αθλήματα όπως είναι το ποδόσφαιρο και το μπάσκετ, υπάρχουν εκατοντάδες αθλητές -αμέτρητοι- που δίνουν τις δικές τους μάχες σε όλα τα επίπεδα, στο «σκοτάδι». Παραμένουν στη σκιά και βλέπουν τον κόσμο να στρέφει την προσοχή του σε αυτούς μόνο με την ευκαιρία μίας επιτυχίας. Σε αυτούς ανήκει και ο Αντώνης Τσαπατάκης... Ένας πρωταθλητής από την Κρήτη που σε πολύ δύσκολες συνθήκες κάνει συνεχώς τα δικά του... θαύματα και ξεπερνά τον εαυτό και τα όριά του. Ο Έλληνας πρωταθλητής είχε εξασφαλίσει την πρόκριση στον τελικό των 100μ. πρόσθιο SB4, σημειώνοντας τη 2η καλύτερη επίδοση και πήγε στην πιο μεγάλη «μάχη», αποφασισμένος να πετύχει. Αποφασισμένος να παλέψει μέχρι τέλους, για να έρθει τελικά μία ακόμη διάκριση.
Ο Αντώνης Τσαπατάκης κατέκτησε την 3η θέση στα 100μ. πρόσθιο SB4 στο Παγκόσμιο Πρωτάθλημα Παρακολύμβησης 2025, που διεξάγεται αυτές τις μέρες στη Σιγκαπούρη, ολοκληρώνοντας τον αγώνα με εξαιρετικό χρόνο 1:39.73 και κάπως έτσι, χάρισε στην Ελλάδα το πρώτο μετάλλιο της διοργάνωσης, σε μία ακόμη σπουδαία στιγμή για τον ίδιο. Σε μία πολύ σημαντική στιγμή στην καριέρα του. Φώναξε «παρών» σε ένα ακόμη πολύ μεγάλο ραντεβού και πάλεψε σκληρά, για να χαμογελάσει στο τέλος και να κάνει δικό του ένα ακόμη μετάλλιο, μεγαλώνοντας τη συλλογή του. Λίγο μετά τη βράβευσή του, Ο Έλληνας πρωταθλητής ανήρτησε ένα video στον προσωπικό του λογαριασμό στο Instagram, μέσα από το οποίο θέλησε να μοιραστεί τις σκέψεις του, αλλά και να στείλει τα δικά του μηνύματα, καθώς όπως είπε και ο ίδιος: «δεν υπήρχε κανένα μέσο ενημέρωσης από την Ελλάδα για να καλύψει τη διάκρισή του».
«Δεν το κάνω για εμένα, αλλά περισσότερο για τους μικρότερους αθλητές, των οποίων οι διακρίσεις, όποιες και αν είναι αυτές, πρέπει να ακούγονται για να φέρνουν περισσότερο κόσμο, κοντά στον αθλητισμό... η επιτυχία μου είναι ένα καθημερινό διακύβευμα και είναι αποτέλεσμα τριών δυνάμεων που συναιρούνται... κάθε επιτυχία είναι συλλογική, ποτέ προσωπική. Η οικογένειά μου, οι φίλοι μου και οι χορηγοί μου που με στηρίζουν...», ήταν μεταξύ άλλων τα λόγια του κι αν μη τι άλλο, οφείλουμε -του το χρωστάμε- όλοι μας να αναλογιστούμε αν πραγματικά όλοι αυτοί οι αθλητές αξίζουν αυτή την αντιμετώπιση.
Ένα πραγματικό πρότυπο
Tα πράγματα στη ζωή δεν ήταν ποτέ εύκολα. Έπρεπε να διαχειριστεί μία πολύ δύσκολη, επίπονη, τραυματική πραγματικότητα, όταν το Δεκέμβρη του 2006 ένα ατύχημα με τη μήχανή του έξω από το κολυμβητήριο των Χανίων άλλαξε όλη τη ζωή του... Βρέθηκε σε αναπηρικό αμαξίδιο και πλέον, δεν μπορούσε να περπατήσει. Παρέλυσαν τα κάτω άκρα. «Όλο αυτό συνέβη, το τροχαίο ατύχημα που είχα στα 18 μου, γιατί ήμουν, όπως κάθε παιδί, γιατί στα 18 είμαστε παιδιά, όπως κάθε παιδί και της τώρα εποχής, επηρεασμένο από τη ματαιοδοξία, από τον υλισμό… Όταν άνοιξα τα μάτια μου, μετά το ατύχημα, κατάλαβα ότι αυτό ήταν το λάθος κατευθείαν. Άνοιξα τα μάτια μου και λέω “οκ, δεν μπορώ να περπατήσω. Και τι έγινε. Μπορώ όμως να ανοίξω το μυαλό μου και να το κάνω να τρέξει μπροστά», έχει πει, με τον Έλληνα Παραολυμπιονίκη να παραδίσει μαθήματα ζωής.
«Είχα να επιλέξω ανάμεσα στο να είμαι αδύναμος, να κάθομαι στο σπίτι μου και να περιμένω τη μέρα που θα πεθάνω, και στο να πάω με τους δυνατούς και ό,τι και να κάνω στη ζωή μου να με δυναμώνει, να με κάνει να αντιλαμβάνομαι πιο έντονα την ίδια τη ζωή». Η απόφασή του ήταν ξεκάθαρη και συνειδητή. Αποφάσισε να ζήσει, να προχωρήσει, να παλέψει και να μην το βάλει κάτω. Αποφάσισε να κάνει το κάθε όνειρο πραγματικότητα και να αξιοποιήσει στον μέγιστο βαθμό το δώρο που του δόθηκε: Την ευκαιρία για μία δεύτερη ζωή!
