Σίγουρα θα έχετε βρεθεί μπροστά σε κάποιο από τα καλοκαιρινά posts της @eleniflor στο Instagram, που θα σας ταξίδεψε έστω και νοητά. Λόγω της δουλειάς της, η Ελένη -νομική σύμβουλος σε θέματα τουρισμού και hospitality, αλλά και travel content creator- γυρίζει την Ελλάδα και απαθανατίζει με τον φακό της ό,τι την εντυπωσιάζει. Αν όμως έπρεπε να μιλήσει για έναν μόνο τόπο, αυτός θα ήταν σίγουρα η Δονούσα. Για εκείνη, αν αυτό το νησί θα μπορούσε να παρομοιαστεί με μια μυρωδιά, αυτή θα ήταν του κέδρου, του θυμαριού και των αλατισμένων της μαλλιών. 

Παρακάτω, η ίδια παραθέτει δέκα λόγους για τους οποίους η Δονούσα είναι το νησί στο οποία θα επιστρέφει ξανά και ξανά, για πάντα.

1. Η πρώτη φορά που βρέθηκα στο νησί ήταν σχεδόν πριν δέκα χρόνια και με χαροποιεί ότι δεν έχουν αλλάξει πολλά πράγματα από τότε. Σίγουρα δεν έχει αλλάξει ο ενθουσιασμός μου κάθε φορά που επιστρέφω.

2. Αυτός ο τόπος βρήκε μια πραγματική θέση στην καρδιά μου όταν μετά από μια σύντομη διαδρομή με τα πόδια από το λιμάνι αντίκρισα την παραλία Κέδρος. Τιρκουάζ νερά, λευκή άμμος, κέδροι, ένα ναυάγιο του 1944 στο βυθό και καμία οργάνωση τύπου ξαπλώστρα-ομπρέλα. Τα τελευταία χρόνια μόνο έχει ανοίξει ένα εστιατόριο με δικό του μποστάνι, απόλυτα εναρμονισμένο με το τοπίο.

3. Το πρώτο πράγμα που κάνω όταν κατεβαίνω από το πλοίο είναι μια βουτιά! Από τα λίγα νησιά που ακόμα και στην παραλία του λιμανιού (Σταυρός) τα νερά είναι πεντακάθαρα και η άμμος λευκή, εξωτική. Αυτό είναι και το πρώτο πράγμα που κάνω κάθε πρωί μόλις ανοίξω τα μάτια μου, αντικαθιστώντας το πλύσιμο του προσώπου στον νιπτήρα.

4. Τους ανθρώπους εδώ θα τους περιέγραφα ως αυθεντικούς. Σε ποιο άλλο νησί έχετε πετύχει impromptu διαγωνισμό τυροκαυτερής ή αυτοσχέδιο «ιατρείο για σπασμένες καρδιές»;

5. Το καλύτερο φαγητό το έχω απολαύσει στην ταβέρνα του Μήτσου στην Καλοταρίτισσα, τον πιο απομακρυσμένο οικισμό του νησιού που αποπνέει ηρεμία και χαλαρότητα. Όλο το νησί συρρέει εδώ για τα καλύτερα μπιφτέκια - προσωπικά δεν καταναλώνω κρέας, αλλά εδώ έχει πολλές επιλογές και σε μαγειρευτά. Και για ποτό επιλέγω το Corona Borealis, το εμβληματικό beach bar της Δονούσας (όσοι τυχεροί το έχουμε προλάβει δε θα ξεχάσουμε ποτέ τις βραδιές μας εκεί), που δυστυχώς δεν έχει ανοίξει τα τελευταία χρόνια. Εναλλακτικά, βραδιές στον Κέδρο, το μαγαζί πάνω στην ομώνυμη παραλία απ’όπου δε θέλεις να φύγεις.

6. Αυτό που κουβαλάω μαζί μου κάθε φορά που φεύγω είναι η γεύση της τελευταίας γουλιάς ελληνικού καφέ στο «Κύμα» στο λιμάνι, κοντά στους ντόπιους που αγναντεύουν τη θάλασσα και ρίχνουν κλεφτές ματιές στο ρολόι για να δουν πότε θα φτάσει ο θρυλικός Σκοπελίτης.

«Κάνεις δε μιλάει γι' αυτό, αλλά το νησί αλλάζει πρόσωπο εκτός τουριστικής σεζόν. Συμμετέχω σε μια εθελοντική ομάδα, τη "Σύμπλευση", που προσφέρει μεταξύ άλλων δωρεάν ιατρικές εξετάσεις στους κατοίκους των ακριτικών νησιών κι έχω βρεθεί στο νησί σε περίοδο μη τουριστική, κατανοώντας έστω και για λίγο την απομόνωση και τη μοναξιά που νιώθουν οι κάτοικοι του τον χειμώνα»

7. Η μεγάλη γιορτή του νησιού είναι η 14η Σεπτεμβρίου, του Σταυρού, εξ ου ονομάζεται Σταυρός ο κύριος οικισμός. Ανυπομονώ να βρεθώ εκεί τέτοια εποχή και να βιώσω τη γιορτινή ατμόσφαιρα, τα ήθη και τα έθιμα.

8. Πουθενά αλλού στον κόσμο δεν μπορείς να βρεις το αίσθημα της απόλυτης ελευθερίας. Σχεδόν δε χρειάζεσαι παπούτσια εδώ, ούτε πρόγραμμα. Στις παραλίες, γυμνιστές και μη, συνυπάρχουν αρμονικά χωρίς επικριτικά βλέμματα ή ψευτοσυντηρητισμούς.

9. Πάντα έχω στο μυαλό μου τα ηλιοβασιλέματα από το εκκλησάκι της Παναγιάς. Χτισμένο σε ψηλό σημείο με θέα το λιμάνι, συνοδεία μελτεμιού, το ηλιοβασίλεμα εδώ θα μπορούσε να χαρακτηριστεί και ως μυσταγωγία.

«Μια μυστική παραλία που έχω ανακαλύψει λέγεται «Φύκιο» και την προσεγγίζεις με τα πόδια από το Μερσίνι (ή με σκάφος αν είσαι από τους τυχερούς), ακολουθώντας ουσιαστικά το μονοπάτι που οδηγεί στην παραλία Λιβάδι με μια μικρή διαφοροποίηση - όταν λέμε «μονοπάτι» εννοούμε ενίοτε δύσβατο και βραχώδες.

10. Αν έπρεπε να μοιραστώ μια ιστορία μου που συνέβη μόνο εδώ, αυτή θα ήταν μάλλον αυτή: Σε ένα από τα μακροβούτια μου στην περιοχή της Καλοταρίτισσας βρήκα στον βυθό ένα εντυπωσιακότατο τρίτωνα. Με περισσή περηφάνια τον έβγαλα στην παραλία για να τον φωτογραφίσω, ήδη σκεπτόμενη σε ποιο σημείο του σπιτιού μου στην Αθήνα θα τοποθετηθεί. Ένας κύριος, οριακά μαινόμενος, μου είπε ότι απαγορεύεται να βγάζω τρίτωνες από τη θάλασσα, ότι παλιά ο βυθός ήταν γεμάτος από αυτούς αλλά δύτες τους βγάζουν και τους εκμεταλλεύονται εμπορικά, αδειάζοντας τον βυθό και διαταράσσοντας το οικοσύστημα. Μετά την επιμορφωτική «κατσάδα», ξαναβούτηξα στα βαθιά και άφησα τον τρίτωνα εκεί που ανήκει, στον υπέροχο βυθό του νησιού.

Plus one:

Αυτό που πρέπει κανείς να πάρει μαζί του φεύγοντας είναι οι τις καλύτερες αναμνήσεις και μια tote τσάντα στηρίζοντας το «Δονούσα Cat Project», μια σημαντική πρωτοβουλία που προστατεύει, στειρώνει και βελτιώνει τη ζωή των αδέσποτων γατιών του νησιού.

Φωτογραφίες: Ελένη Φλώρου