Λαμβάνω τις φωτογραφίες που του ζήτησα για τη συνέντευξή μας, περιμένοντας να τον δω ανέμελο να απολαμβάνει τις διακοπές του, μιας και βρισκόμαστε μόλις δύο μέρες πριν τον Δεκαπενταύγουστο. Στο email μού γράφει πως βρίσκεται στο Ρέικιαβικ όπου περνά ένα εντελώς διαφορετικό καλοκαίρι παρέα με τη μουσική του. Ίσως αυτή να ήταν μια ανάσα δροσιάς από τον καύσωνα της Θεσσαλονίκης που είχα κι εγώ ανάγκη έστω και μέσα από μια οθόνη, τώρα που γράφω αυτήν την εισαγωγή προκειμένου να σας συστήσω τον Μάνο Μυλωνάκη.

Είναι συνθέτης που κινείται με μαεστρία ανάμεσα στην κλασική, την ηλεκτρονική και τη μελωδική ambient μουσική, δημιουργώντας ατμοσφαιρικές ιστορίες μέσα από έγχορδα, παιχνίδια και σπάνια όργανα όπως το theremin. Η μουσική του έχει πλαισιώσει σινεμά, θέατρο, χορό, ένα fashion show του οίκου Oscar De La Renta και διεθνή φεστιβάλ, από τη Θεσσαλονίκη και τη Σεούλ, μέχρι τη Νέα Υόρκη, το Ρέικιαβικ και την Κοπεγχάγη. Από το ξεκίνημά του με το κινηματογραφικό-φολκ ντουέτο "Your Hand in Mine" μέχρι την προσωπική του δισκογραφία, που έχει αναγνωριστεί από μέσα όπως το BBC Radio 6 και το KEXP, συνεχίζει να διευρύνει το μουσικό του όραμα μέσα από ταξίδια, συνεργασίες και πολυδιάστατες καλλιτεχνικές αναζητήσεις.

Αυτήν την περίοδο, μεταξύ Θεσσαλονίκης και Ρέικιαβικ, συνθέτει μουσική για δύο ντοκιμαντέρ, ενώ μια μικρού μήκους ταινία που επένδυσε μουσικά θα προβληθεί στο φεστιβάλ Δράμας. Η παράσταση «Έγκλημα και Τιμωρία» συνεχίζει για δεύτερη χρονιά στο ΚΘΒΕ στη Θεσσαλονίκη, ενώ η χοροθεατρική παράσταση "Εrrantes, viaje a la memoria" που επίσης έχει τη μουσική του, επιλέχθηκε να παρουσιαστεί στο "Festival Internacional Cervantino" στο Guanajuato του Μεξικό τον ερχόμενο Οκτώβριο.

Πώς σε βρίσκει αυτό το καλοκαίρι και πάνω σε τι δουλεύεις;

Σου απαντώ αυτές τις ερωτήσεις από το Ρέικιαβικ της Ισλανδίας. Νιώθω πολύ τυχερός που έρχομαι στη χώρα αυτή για τρίτη φορά. Φέτος, προκειμένου να δραπετεύσω από τον καύσωνα της Θεσσαλονίκης, έχω φέρει δουλειά μαζί μου και βρίσκομαι στο μουσικό στούντιο του φίλου μου, και πολύ αξιόλογου συνθέτη Snorri Hallgrimsson. Γράφω από εδώ μουσική για δύο μεγάλου μήκους ντοκιμαντέρ του Ιρανού σκηνοθέτη Siamak Etemandi. 

Αλήθεια, πώς προέκυψε η αγάπη σου για τη μουσική; Ποια ήταν τα ερεθίσματά σου ως παιδί;

Με θυμάμαι πάντοτε, όταν ήμουν πιτσιρίκος, να χορεύω όταν ήμουν χαρούμενος. Όταν πανηγύριζα για κάτι, όταν λάμβανα ένα ωραίο δώρο ή όταν κάναμε διαγωνισμούς break-dance(!) στα παιδικά πάρτι, στο δημοτικό. Καμία σχέση με τωρα δηλαδή. Επίσης, πήγαινα στο ωδείο, στην αρχή όχι με τεράστια χαρά, όμως σταδιακά η αγαπημένη δασκάλα μου, η Μαρία Ιωαννίδου, έδωσε στις πιανιστικές σπουδές μου την αναλογία χαλαρότητας και μεθοδικότητας που χρειαζόμουν ώστε να εξελιχθώ στο πιάνο και να τολμήσω να γράφω δικά μου κομμάτια, από τα 13 μου ακόμα.

Η μουσική σου ισορροπεί ανάμεσα στο κλασικό και στο πειραματικό. Πώς βρήκες αυτό το προσωπικό σου ύφος και από πού αντλείς έμπνευση;

Ως έφηβος πέρασα από τα φυσιολογικά, για την εποχή, στάδια της ροκ μελαγχολίας, της ανάγκης για την «ανατρεπτική» τέχνη και τον ενθουσιασμό στη χρήση του υπολογιστή ως μουσικό όργανο. Είχα αγάπη για τους υπολογιστές, και όραμα για τις δυνατότητές τους, χωρίς απαραίτητα στα 90's αυτές να είναι και ιδιαιτέρως μεγάλες. Είχα, όμως, και το ένα πόδι μου πάντα στην κλασική μουσική. Μέσα από παρέες, συγκροτήματα που συμμετείχα ή παρακολουθούσα, αλλά και τυχαία γεγονότα που συνέβησαν στη ζωή μου, διαμόρφωσα τη μουσική μου αισθητική, όπως όλοι. Η πηγή έμπνευσής μου είναι σίγουρα τα ίδια τα όργανα με τα οποία καταπιάνομαι κατα καιρούς και ακόμα εξερευνώ και προσθέτω στη συλλογή μου.

Έχεις γράψει μουσική για θέατρο, μόδα, χορό, σινεμά... Πώς προσαρμόζεις κάθε φορά το μουσικό σου βλέμμα;

Το σημαντικό όταν βρίσκεσαι ως συνθέτης σε οποιαδήποτε συνθήκη είναι να «διαβάζεις» το υλικό που σου δίνεται, ποια είναι τα δεδομένα σου από τους υπόλοιπους συντελεστές και συνεργάτες και από τον συντονιστή του project, είτε ειναι ο σκηνοθέτης σου, είτε ο εαυτός σου και η φαντασία σου. Όταν αποκωδικοποιείς αυτά κι ενεργείς σε βαθμό συμπληρωματικό, δηλαδή να αναγνωρίζεις τι ειναι αυτό που λείπει και να το προσθέτεις, τότε η μουσική σου δουλειά είναι επιτυχημένη. Μπορεί πολλές φορές αυτό που λείπει να είναι μία αίσθηση, ή μια παράλληλη ιστορία, ή ακόμα και η σιωπή να είναι η πιο χρήσιμη αντίδραση.

Υπάρχει κάποια παράσταση ή project που σε «ξεκλείδωσε» δημιουργικά;

Τολμώ να πώ ότι η μουσική που εγραψα για το Festen για το ΚΘΒΕ το 2016, ήταν για μένα ένα σημαντικό milestone στην πορεία μου ως συνθέτης. Ανακάλυψα τι ήθελα να κάνω μουσικά, κι έμαθα ένα ηχητικό λεξιλόγιο με το οποίο μπορώ να εκφράζομαι άμεσα. Η κυκλοφορία δε του soundtrack αυτού από την καναδέζικη Moderna Records επισφράγισε και καλλιτεχνικά τη δουλειά αυτή κι εκτός θεάτρου, οπότε γνώρισα και με γνώρισε και αρκετός κόσμος στον διεθνή χώρο, πράγμα πάρα πολύ χρήσιμο για οτιδήποτε έκανα στη συνέχεια.

Έχει σπουδάσει και αρχιτεκτονική. Πιστεύεις ότι τα δύο αυτά επαγγέλματα συνομιλούν με κάποιον τρόπο μεταξύ τους;

Φυσικά. Λένε οτι το σημείο συνάντησης μουσικής και αρχιτεκτονικής βρίσκεται στον κλάδο της ακουστικής, στην περίπτωσή μου ο συνδυασμός έχει να κάνει, για την ώρα, με πιο πρακτικά ζητήματα. Από την αρχιτεκτονική μου εκπαίδευση, θα έλεγα δανείζομαι μία συγκεκριμένη αναλογία θετικής και καλλιτεχνικής σκέψης που είναι απαραίτητη όταν γράφεις μουσική επαγγελματικά. Ίσως ακόμα με βοηθά υποσυνείδητα στην αίσθηση του μέτρου, στη διαδικασία της αφαίρεσης οτιδήποτε περιττού. Όπως και στα αρχιτεκτονικά, έτσι και στη μουσική προσπαθώ να είμαι αρκετά μίνιμαλ. Σκέφτομαι συχνά την περίφημη φράση του Γκαίτε: «Μουσική=Ρευστή Αρχιτεκτονική... Αρχιτεκτονική=Παγωμένη Μουσική». Μέσα από αυτό το πρίσμα θέλω να βλέπω τους δύο αυτούς κόσμους.

Αν κάποιος άκουγε για πρώτη φορά δουλειά σου, ποιο κομμάτι θα του πρότεινες για να σε γνωρίσει;

Το "Giardini Di Boboli" από το θεατρικό μου soundtrack για το Zyklon του Θανάση
Τριαρίδη. Όχι μόνο για την μαγική ιστορία του Θανάση που κρύβεται ανάμεσα στις νότες, αλλά και για την καλύτερη ηχογράφηση που έχει γίνει ποτέ στη μουσική μου, από τους Jacob David (πιάνο) και Gregoire Blanc (theremin).

Ποιο είναι το πιο αγαπημένο σου κομμάτι όλων των εποχών;

Θα απαντήσω στην τύχη και θα πω το "Path 19" του Max Richter.

Ποια είναι η αγαπημένη σου γειτονιά στη Θεσσαλονίκη;

Χωρίς δεύτερη σκέψη, η Άνω Πόλη. Η αίσθηση μικρού παραδοσιακού χωριού που ακόμα διατηρεί -και το γεγονός ότι δεν μένω εκεί- με κάνει σε κάθε επίσκεψη να χάνω λίγο την αίσθηση του χώρου και του χρόνου. Αυτό στους στρεσογόνους ρυθμούς της πόλης είναι κάτι που έχω ανάγκη - μια εύκολη απόδραση.

Tι είναι αυτό που λίγοι γνωρίζουν για τη Θεσσαλονίκη;

Ότι τα ηλιοβασιλέματά της ανταγωνίζονται αυτά της Σαντορίνης.

Ένα spot για φαγητό που μόνο λίγοι και καλοί έχουν ανακαλύψει;

Δε θα έλεγα ότι είναι τόσο άγνωστο, όμως η +τροφή είναι το spot που καταλήγουμε πάντα όταν έχουμε καλεσμένους στην πόλη και θέλουμε να τους συστήσουμε κάτι πάρα πολύ νόστιμο.

Κάτι που καμιά άλλη πόλη δεν έχει;

Μετρό, που ο χάρτης του είναι μία ευθεία γραμμή!

Ένας δρόμος/μια γειτονιά όπου ο χρόνος μοιάζει σαν να σταματά;

Η αυλή του Αγ. Νικολάου του Ορφανού στην Άνω Πόλη.

Πού έχεις ζήσει τα καλύτερα πάρτι;

Στο φοιτητικό σπίτι της φίλης μου της Ευγενίας στην Ιπποδρομίου, που πλέον έχει μετακομίσει στην Αθήνα.

Μια προσωπική σου ιστορία στην πόλη που ποτέ δεν έχεις μοιραστεί;

Στα 23 μου ξενυχτούσα μαζί με τον Γιώργο στα νετ-καφέ της πόλης για να αγοράζουμε μουσικά όργανα από το Ebay (ένα wurlitzer πιάνο, ένα gibson μαντολίνο κλπ). Χρειαζόμασταν γρήγορο ίντερνετ για να κάνουμε αστραπιαία bids, και οι μόνες γρήγορες συνδέσεις ήταν εκεί και στα Πανεπιστήμια.

Είναι μεσάνυχτα σε μια πόλη άδεια. Πού σου αρέσει να περπατάς;

Στη Νέα Παραλία, όταν ο καιρός είναι καλός, μου αρέσει να γυρίζω σπίτι από εκει.

Ένας χώρος Τέχνης που ξεχωρίζεις εδώ;

Προσφάτως επισκέφτηκα τον χώρο Ισλαχανέ σε μία εκδήλωση/προβολή της Κινηματογραφικής Λέσχης Θεσσαλονίκης. Θα ήθελα να παρακολουθώ πιο στενά τις δράσεις του στο εξής, γιατί πραγματικά η δουλειά που έχει γίνει στο κτίριο και στη γύρω περιοχή είναι υπέροχη.

Πού θα ξεναγούσες έναν γνωστό σου από άλλη πόλη;

Θα τον πήγαινα μια βόλτα στις αξιοποιημένες (Μουσεία) και αναξιοποίητες αποθήκες του Λιμανιού.

Δεν πρέπει να φύγει κανείς από τη Θεσσαλονίκη, αν δε δοκιμάσει...

Ένα προφιτερόλ με γέμιση παγωτό από το Choureal.

Αν αυτή η πόλη ήταν ένα βιβλίο, μια ταινία, ένα τραγούδι, θα είχε τίτλο...

"The Beauty Within". Υπάρχει μια εσωτερική κρυφή ομορφιά στην ίδια την πόλη αλλά και στους κατοίκους της, που άλλοτε είναι βαθιά κρυμμένη και άλλοτε λάμπει στην επιφάνεια. Οι παθογένειες της πόλης και οι λάθος χειρισμοί από τοπικούς και κεντρικούς φορείς, την κρατούν εγκλωβισμένη κάτω από ένα πέπλο ασχήμιας, πίσω από μια χαμένη δυνατότητα. Έχουμε βαρεθεί ως κάτοικοι να βλέπουμε γύρω μας τις χαμένες ευκαιρίες.

Το αγαπημένο σου κτίριο στη Θεσσαλονίκη;

Το Βυζαντινό Μουσείο.

Ένας άνθρωπος της πόλης που με τον τρόπο του έχει αλλάξει τα δεδομένα;

Οι ιδιοκτήτες των μικρών επιχειρήσεων. Είτε είναι καφέ, είτε βιβλιοπωλεία, είτε ανθοπωλεία, είτε δισκάδικα, υπάρχουν ακόμα άνθρωποι -ελάχιστοι και δυστυχώς ολοένα και λιγοστεύουν- που αγωνίζονται να κρατήσουν ζωντανές τις γειτονιές της πόλης, τον εμπορικό χαρακτήρα του κέντρου κι ένα επίπεδο στη δουλειά τους. Σε μια άνιση μάχη, το πάθος τους αλλάζει τα δεδομένα.

Το καλοκαίρι στη Θεσσαλονίκη με λίγες λέξεις...

Βράδυ, hotdog, μπύρα και αντικουνουπικό σε κάποιο θερινό σινεμά. Όσο πιο λάθος η ταινία, τόσο καλύτερα!