Στην προκειμένη περίπτωση οι συστάσεις είναι περιττές, καθώς το όνομα του Άκη Σακελλαρίου έχει συνδεθεί με παραγωγές κι έργα που όλοι έχουμε δει και αγαπήσει. Τώρα, λίγο πριν την πρεμιέρα της παράστασης όπου πρωταγωνιστεί, «Ο κύκλος των χαμένων ποιητών» (23 Μαϊ - 1 Ιουν, Θέατρο Αριστοτέλειον), μιλάει για το πώς ξεκίνησε το ταξίδι του στην υποκριτική, για το Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης, αλλά και για όλα όσα λατρεύει στη γενέτειρά του.

Έρχεστε στη Θεσσαλονίκη με την παράσταση «Ο κύκλος των χαμένων ποιητών». Θα μας πείτε λίγα λόγια για το έργο;

Είναι ένα έργο που οι περισσότεροι γνωρίζουν είτε από το βιβλίο είτε από την παράσταση που πέρυσι ήταν συνεχώς sold out. Για όσους δε γνωρίζουν την υπόθεση, πρόκειται για έναν αντισυμβατικό καθηγητή που προσπαθεί να εμφυσήσει το πνεύμα των τεχνών στους μαθητές του ώστε να τους αποσπάσει από το άγχος της αναγκαστικής επιτυχίας και της μετάβασης από την εφηβεία στην ενήλικη ζωή. Ένα επίκαιρο θέμα, καθώς οδεύουμε προς την περίοδο των πανελληνίων - κάτι που απασχολεί τα περισσότερα παιδιά.

Πώς είναι η συνεργασία σας με το υπόλοιπο καστ;

Είναι υπέροχο να δουλεύεις με νεαρούς, ταλαντούχους ηθοποιούς. Στο καστ βρίσκεται και ο Τάσος Χαλκάς -ερμηνεύει τον ρόλο του συντηρητικού διευθυντή Νόλαν-, ο οποίος είναι ένας καταπληκτικός άνθρωπος που «ρουφάει» ό,τι του δίνεται - είναι χαρά που βρίσκομαι ξανά μαζί στο σανίδι. Όσο για τα νέα παιδιά, είναι μεγάλη μας χαρά που είναι μαζί μας - μια αμφίδρομη σχέση που υπάρχει ανάμεσα σε εκείνους κι εμάς τους μεγαλύτερους. 

Η πορεία σας είναι πραγματικά αξιοθαύμαστη. Αλήθεια, γιατί γίνατε ηθοποιός;

Μαθητής ακόμα, ήμουν στον Όμιλο Θεάτρου του Ανατόλια, όπου παρουσιάσαμε το πρώτο μας μιούζικαλ. Ολοκληρώνοντας αυτό το έργο, μπήκε το μικρόβιο μέσα μου! Συνεχίζοντας και με μια επόμενη παράσταση στο σχολείο, είχα αποφασίσει πλέον πως θα συνεχίσω τις σπουδές μου στην Αμερική. Για καλή μου τύχη, οι καθηγητές μου ήταν πολύ φωτεινά πρόσωπα με σπουδαία πορεία στον χώρο - ήταν της αμερικάνικης κουλτούρας, της πιο ανεξάρτητης, ήταν οι ανάλογοι captains, όπως και ο ρόλος που παίζω τώρα.

Τι θυμάστε έντονα απ' όλα αυτά τα χρόνια;

Οι δάσκαλοί μου, σίγουρα. Μεταξύ αυτών, ο Θεόδωρος Τερζόπουλος, η Ρούλα Πατεράκη και τόσοι άλλοι που έχω να θυμάμαι.

Φάκελος «Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης». Μιλήστε μας γι' αυτό τον τόσο σημαντικό θεσμό της πόλης.

Είναι μια πολύ καλή αφορμή να ξαναγυρίζω πίσω στη Θεσσαλονίκη, στα δικά μου τα μέρη και στις προσλαμβάνουσες που είχα ως έφηβος. Προετοιμαζόμαστε εδώ και καιρό για το ερχόμενο Φεστιβάλ. Αυτήν την περίοδο ετοιμάζουμε και το Evia Film Project #4 (17-21/6/2025), το οποίο διοργανώνει το Διεθνές Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης. Στόχος του είναι να τονωθεί η Εύβοια μετά τις καταστροφικές πυρκαγιές - μια πολύ σημαντική ενέργεια του Υπουργείου Πολιτισμού για την τοπική κοινωνία.

Ας περάσουμε στη Θεσσαλονίκη. Ποια είναι η αγαπημένη σας γειτονιά εδώ;

Η Πλατεία Ιπποδρομίου. Και κάτι που λίγοι γνωρίζουν είναι πως κάτω από αυτήν θαφτεί πόσες χιλιάδες άνθρωποι σε μια φοβερή σφαγή το 390 μ.Χ., υπό την πολιτική του αυτοκράτορα Μέγα Θεοδοσίου. Οι Θεσσαλονικείς ανακαλύπτουν σιγά σιγά αυτήν την ιστορία - ευχάριστο που γνωρίζουν κάτι νέο για την πόλη, αλλά δυσάρεστο αν αναλογιστεί κανείς το τι είχε συμβεί. Υπάρχει, γενικότερα, μια ανάγκη να μάθουν για το παρελθόν της πόλης, κάτι που είναι πραγματικά μοναδικό.

Tι είναι αυτό που διαφοροποιεί τη Θεσσαλονίκη από άλλες πόλεις;

Η ιστορία της, το παρελθόν της, η θάλασσα και οι άνθρωποι, οι οποίοι αντλούν έμπνευση από τα τρία πρώτα. Εμείς, μέσα από την καλλιτεχνική μας δραστηριότητα και την πολιτισμική διάσταση που θέλουμε να δώσουμε στην πόλη, προσπαθούμε να σκιαγραφήσουμε και το μέλλον. Η Θεσσαλονίκη γυρίζει σελίδα αυτήν τη στιγμή, με την άνθιση του τουρισμού και την εξωστρέφεια πολλών φορέων όπως το Φεστιβάλ Κινηματογράφου.

Πού συχνάζετε όταν ανεβαίνετε στην πόλη;

Στον Κήπο του Θερμαϊκού, στο Γράπα και Μεζές και στο ON Residence.

Ποιος δρόμος δίνει την αίσθηση πως ο χρόνος έχει σταματήσει;

Τα καλντερίμια ανεβαίνοντας στα Κάστρα.

Μεσάνυχτα σε μια πόλη άδεια... Τι σας αρέσει να κάνετε;

Μου αρέσει να παίρνω το μηχανάκι ενός φίλου, κάνοντας μια συγκεκριμένη διαδρομή. Ξεκινάω από τον Λευκό Πύργο, πηγαίνω προς Καλαμαριά και μετά αναβαίνω στα Κάστρα. Ξανακατεβαίνω προς το Λιμάνι και καταλήγω πάλι στον Λευκό Πύργο. 

Tι άλλο σας κάνει να θέλετε να επιστρέφετε εδώ;

Η ανεξήγητη έλξη που έχει η γενέτειρά σου και η παιδική σου ηλικία σε κάνει να θέλεις να επιστρέφεις εκεί απ' όπου ξεκίνησες.

Ένας χώρος Τέχνης που ξεχωρίζετε;

Το Μουσείο Κινηματογράφου και όλες οι αποθήκες του λιμανιού, οι οποίες θα μπορούσαν να εκμεταλλευτούν ακόμα περισσότερο. Όλο το παλιό λιμάνι θα μπορούσε να γίνει ένα νευραλγικό κέντρο πολιτισμού.

Με μια λέξη η Θεσσαλονίκη είναι «αγκαλιά»!