Η σχέση της Nikoletta Lekka με τη δημιουργία ξεκίνησε μέσα από την αρχιτεκτονική, την οποία επέλεξε να σπουδάσει γιατί πάντα την συγκινούσε η φόρμα, η λειτουργικότητα και το πώς το υλικό αποκτά νόημα όταν γίνεται φορέας συναισθήματος. Παράλληλα, την ενδιέφερε πολύ και ο κόσμος της μόδας — τον έβλεπε πάντα ως μια μορφή τέχνης, που αλληλεπιδρά άμεσα με το σώμα, το συναίσθημα και την καθημερινότητα.

Αρκετά νωρίς κατάλαβε πως την γοήτευε ιδιαίτερα η κλίμακα του σώματος — το πώς ένα αντικείμενο μπορεί να «καθίσει» πάνω στο σώμα, να το αγκαλιάσει και να το αναδείξει χωρίς να το περιορίζει. Έτσι άρχισε να σχεδιάζει κοσμήματα, αρχικά σαν ιδέα, σαν προσωπική αναζήτηση. Φανταζόταν τις φόρμες, τα υλικά, τη διάθεση που ήθελε να αποπνέουν.

Κατά τη διάρκεια της περιόδου του Covid, που όλοι ήρθαμε αντιμέτωποι με τον χρόνο με διαφορετικό τρόπο, ένιωσε πως της δόθηκε ο χώρος και η εσωτερική ώθηση να ξεκινήσει να τα κατασκευάζω μόνη της. Έμαθε τεχνικές, πειραματίστηκε, και μέσα από αυτή τη διαδικασία γεννήθηκε κάτι πολύ προσωπικό.

«Αυτό που με ενδιαφέρει μέχρι και σήμερα είναι να δημιουργώ κοσμήματα που εκπέμπουν ηρεμία, φινέτσα και δύναμη ταυτόχρονα. Κοσμήματα που “ανήκουν” σε το άτομο που τα φοράει — δεν το επισκιάζουν, αλλά το συνοδεύουν. Η διαδρομή ήταν και παραμένει γεμάτη προκλήσεις, αλλά το πιο όμορφο κομμάτι είναι όταν βλέπω τα σχέδιά μου να γίνονται μέρος της ζωής άλλων ανθρώπων». 

Ποιες είναι οι αδιαπραγμάτευτες αξίες σου και ποιο είναι το μυστικό της επιτυχίας;

Για μένα, οι πιο βασικές και αδιαπραγμάτευτες αξίες είναι η ειλικρίνεια, η συνέπεια και η ποιότητα. Ειλικρίνεια στον σχεδιασμό — να δημιουργώ κάτι που έχει ουσία, που πηγάζει από μέσα μου και όχι κάτι που απλώς ακολουθεί μια τάση. Συνέπεια στον τρόπο που δουλεύω, στις συνεργασίες μου, στον σεβασμό προς τους συνεργάτες μου και φυσικά στο άτομο που θα φορέσει το κόσμημα. Και πολύ βασικό, η ποιότητα — τόσο στα υλικά όσο και στην πρόθεση. Θέλω κάθε κόσμημα να αντέχει στον χρόνο, να φέρει επάνω του μια ιστορία και να μπορεί να «συνδεθεί» με τον άνθρωπο που το επιλέγει.

Όσο για το «μυστικό της επιτυχίας», αν υπάρχει, πιστεύω πως είναι η αυθεντικότητα. Να είσαι ο εαυτός σου, να δουλεύεις με συνέπεια και να έχεις υπομονή. Τα πράγματα δεν γίνονται από τη μια μέρα στην άλλη — αλλά όταν είναι αληθινά, βρίσκουν τον δρόμο τους.

Σε ποια κατηγορία γυναικών αναφέρεται η δουλειά σου;

Με εμπνέει η γυναίκα — ή καλύτερα, το άτομο — που έχει εσωτερική ηρεμία, σιγουριά και μια διακριτική δύναμη. Που δεν χρειάζεται να φωνάξει για να ακουστεί. Που επιλέγει τι φορά όχι για να εντυπωσιάσει, αλλά για να εκφράσει κάτι εσωτερικό, να νιώσει καλά μέσα στο σώμα και την ταυτότητά του.

Μου αρέσουν οι άνθρωποι που έχουν προσωπικότητα, που τολμούν να είναι αυθεντικοί, και που δεν φοβούνται να δείξουν ευαισθησία μαζί με τη δύναμή τους. Δεν σχεδιάζω έχοντας στο μυαλό μου μια συγκεκριμένη εικόνα ή ηλικία.

Αντίθετα, πολλές φορές σκέφτομαι: «θα ήθελα αυτό το κόσμημα να το φορέσει ένα άτομο που το κάνει δικό του, το εντάσσει στην καθημερινότητά του, του δίνει ζωή».

Φυσικά, υπάρχουν και άνθρωποι από τον χώρο της τέχνης, της μόδας ή του πολιτισμού που με εμπνέουν — όχι απαραίτητα για το στιλ τους, αλλά για τον τρόπο που στέκονται στον κόσμο. Εκεί γεννιέται συχνά και η επιθυμία: «θα ήθελα να το φοράει αυτός, αυτή ή εκείνο το άτομο» — όχι από ματαιοδοξία, αλλά σαν αναγνώριση ότι το κόσμημα “βρήκε τον άνθρωπό του”.

Αρχιτεκτονική και κόσμημα: Με ποιον τρόπο συνδυάζονται αυτές οι δύο αγάπες;

Προσωπικά πιστεύω ότι η αρχιτεκτονική είναι παντού. Δεν είναι μόνο τα κτίρια ή οι πόλεις — είναι η σκέψη πίσω από τη δομή, η σχέση του αντικειμένου με τον χώρο, με το φως, με τον άνθρωπο. Και με αυτή την έννοια, το να σχεδιάζεις κοσμήματα είναι απολύτως αρχιτεκτονική για μένα.

Όταν πέρασα από την αρχιτεκτονική στο κόσμημα, ένιωσα ελευθερία. Ελευθερία να εκφράζομαι πιο άμεσα, πιο προσωπικά, χωρίς τα πολλά «πρέπει» και τις τεχνικές δεσμεύσεις που συχνά συνοδεύουν την αρχιτεκτονική. Παρ’ όλα αυτά, οι ίδιες αρχές παραμένουν: η φόρμα, οι αναλογίες, η ισορροπία, το πώς ένα αντικείμενο «κάθεται» πάνω στο σώμα — όπως ένα κτίριο «κάθεται» πάνω στο έδαφος.

Η δημιουργική διαδικασία στο κόσμημα για μένα είναι αστείρευτη. Είναι σαν το ένα σχέδιο να με οδηγεί στο επόμενο, σχεδόν οργανικά. Και πάντα, όταν σχεδιάζω, στο μυαλό μου υπάρχει όχι μόνο η αισθητική αλλά και ο τρόπος κατασκευής. Πώς θα πάρει μορφή, πώς θα σταθεί, πώς θα «μιλήσει» στο σώμα. Είναι ένα παιχνίδι ανάμεσα στη φαντασία και την υλοποίηση — κι αυτό είναι που με κρατάει σε διαρκή κίνηση.

Πώς νοιώθεις ότι έχεις εξελιχθεί και πως βλέπεις το μέλλον;

Κυρίως στο να εμπιστεύομαι περισσότερο τον εαυτό μου και τη διαδικασία. Στην αρχή ήμουν πιο συγκρατημένη — υπήρχε φόβος, ερωτήματα, αμφιβολίες. Με τον καιρό, έμαθα να αφήνω χώρο στην έμπνευση και να μη φοβάμαι να πειραματιστώ. Να μην επιδιώκω το «τέλειο» αλλά το αληθινό.

Επίσης, έχω μάθει να ακούω καλύτερα — τόσο τους ανθρώπους γύρω μου, όσο και τα ίδια τα υλικά. Το κάθε κόσμημα έχει τον δικό του ρυθμό και χρειάζεται να του δώσεις τον χρόνο του. Αυτή η υπομονή είναι μέρος της εξέλιξής μου.

Όσο για το μέλλον, με ενδιαφέρει να συνεχίσω να εξελίσσομαι δημιουργικά, να παραμένω ανοιχτή σε νέες ιδέες, συνεργασίες και τεχνικές. Να κρατήσω ζωντανή τη χαρά που νιώθω όταν δημιουργώ, αλλά και να χτίσω έναν χώρο — φυσικό ή συμβολικό — όπου η δημιουργία θα μπορεί να συμβαίνει πιο συλλογικά, με ανταλλαγή και έμπνευση.

Ποια ήταν η πιο σημαντική στιγμή στην πορεία σου; 

Η πιο σημαντική στιγμή στην πορεία μου ήταν όταν αποφάσισα να εστιάσω εξ ολοκλήρου στο κόσμημα και να το εντάξω πιο ενεργά στη ζωή μου. Παρά το γεγονός ότι η αρχιτεκτονική παραμένει κομμάτι της ταυτότητάς μου και την ενσωματώνω στις δημιουργίες μου, εκείνη η απόφαση μου έδωσε την ελευθερία να ακολουθήσω μια προσωπική, πιο αυθόρμητη κατεύθυνση.

Μια άλλη καθοριστική στιγμή ήταν η περίοδος του COVID. Τα πρώτα μου σχέδια τα είχα κάνει στα φοιτητικά μου χρόνια, γύρω στο 2008. Το 2016, άρχισα να δίνω αυτά τα σχέδια σε έναν φίλο αργυροχρυσοχόο για να τα κατασκευάσει. Από το 2020, με την περίοδο των lockdowns, είχα την ευκαιρία και τον χρόνο να αρχίσω να κατασκευάζω τα σχέδιά μου μόνη μου. Αυτή η μετάβαση από το σχέδιο στην κατασκευή ήταν καθοριστική για την εξέλιξη της δουλειάς μου και με οδήγησε σε μια νέα δημιουργική κατεύθυνση.

Μίλησέ μας για πιθανές συνεργασίες σου...

Η συνεργασία είναι για μένα βασικό κομμάτι της δημιουργίας. Ακόμα και όταν το έργο μοιάζει ατομικό, στην πραγματικότητα είναι το αποτέλεσμα πολλών ανταλλαγών — ιδεών, τεχνικής γνώσης, αισθητικής προσέγγισης. Μέχρι τώρα έχω συνεργαστεί με επιδέξιους τεχνίτες, αργυροχρυσοχόους, φωτογράφους και δημιουργούς από διαφορετικούς χώρους, που όλοι με βοήθησαν να εξελίξω τη δουλειά μου.

Βασικός συνεργάτης μου στον τομέα της φωτογραφίας και της συνολικής προβολής είναι η Beetroot, με την οποία έχουμε χτίσει μια δημιουργική σχέση που βασίζεται στην εμπιστοσύνη και την κοινή αισθητική. Φέτος, είχα επίσης τη χαρά τα κοσμήματά μου να πλαισιώσουν τα ρούχα της εταιρίας Peace & Chaos στο catwalk του MadWalk, ενώ συμμετείχαν και στη φωτογράφιση της καλοκαιρινής συλλογής 2025 της Cut Cuuttur.

Αυτή την περίοδο βρίσκομαι σε συζητήσεις για συνεργασίες με εργαστήρια στο εξωτερικό, καθώς και με καταστήματα λιανικής, ώστε τα κοσμήματα να ταξιδεύουν και να βρίσκουν το δικό τους κοινό σε νέες αγορές.

Παράλληλα, με ενδιαφέρει πολύ η ιδέα διασταυρώσεων με άλλες τέχνες — όπως η μόδα, η φωτογραφία, ακόμα και η performance — και φαντάζομαι μελλοντικά συνεργασίες που θα δίνουν στα κοσμήματα μου νέο πλαίσιο, νέα αφήγηση και κίνηση.

Τι θέση έχει η τέχνη και το design στη ζωή σου;

Η τέχνη και το design δεν είναι για μένα κάτι διαχωρισμένο από την καθημερινότητα — είναι τρόπος σκέψης, τρόπος παρατήρησης, τρόπος ύπαρξης. Είναι ο φακός μέσα από τον οποίο αντιλαμβάνομαι τον κόσμο γύρω μου. Από τη σύνθεση του χώρου μέχρι τη λεπτομέρεια σε ένα αντικείμενο, όλα μπορούν να κουβαλούν αισθητική, πρόθεση και συναίσθημα.

Στη δουλειά μου, το design είναι άμεσα συνδεδεμένο με την ανάγκη για έκφραση, αλλά και με τη λειτουργικότητα και την εμπειρία του χρήστη. Όπως και στην αρχιτεκτονική, έτσι και στο κόσμημα, με ενδιαφέρει η ισορροπία ανάμεσα στη μορφή και το περιεχόμενο. Και η τέχνη — με την έννοια του αυθεντικού, του ανεπεξέργαστου, του βιωματικού — είναι πάντα το κέντρο βάρους μου.

Τι άλλο σχεδιάζεις εκτός από κοσμήματα

Αν και το κόσμημα είναι το κύριο μέσο μέσα από το οποίο εκφράζομαι αυτή την περίοδο, δεν είναι το μόνο που με απασχολεί σχεδιαστικά. Έχω σχεδιάσει αντικείμενα, installations, ακόμη και στοιχεία για χώρους — πάντα με γνώμονα την κλίμακα του σώματος και τη σχέση του ανθρώπου με το αντικείμενο ή τον χώρο. Η αρχιτεκτονική μου εκπαίδευση με έχει επηρεάσει βαθιά, οπότε συχνά σκέφτομαι σε επίπεδα, όγκους, υφές και υλικά, ακόμα κι όταν σχεδιάζω κάτι πολύ μικρής κλίμακας.

Παράλληλα, με ελκύει όλο και περισσότερο ο κόσμος της μόδας — τόσο στο επίπεδο του σχεδιασμού ρούχων, όσο και στο styling, είτε μέσα από τη δική μου αισθητική είτε μέσα από συνεργασίες με άλλα άτομα. Το να «ντύνεις» έναν άνθρωπο συνολικά, όχι μόνο με κόσμημα, αλλά με εικόνα, ύφος και υλικότητα, είναι κάτι που με εμπνέει βαθιά.

Ποια είναι τα επόμενα σου βήματα;

Ο σχεδιασμός δεν σταματάει ποτέ. Είναι μια συνεχής διαδικασία που εξελίσσεται μέσα από την παρατήρηση, την έμπνευση, τον πειραματισμό. Κάθε μέρα μπορεί να γεννήσει μια νέα ιδέα, ένα καινούργιο σχέδιο που με καλεί να το ακολουθήσω και να το φέρω στη ζωή. Αυτή η ροή είναι που με κρατά σε εγρήγορση και με συνδέει με το αντικείμενό μου.

Παράλληλα, βρίσκομαι σε φάση διερεύνησης νέων συνεργασιών στο εξωτερικό — τόσο σε επίπεδο παραγωγής όσο και διανομής — ενώ συνεχίζω να δουλεύω και σε νέες σειρές που εμβαθύνουν ακόμα περισσότερο τη σχέση σώματος–κοσμήματος. Τα επόμενα βήματα δεν είναι ποτέ αυστηρά προσχεδιασμένα, αλλά πάντα καθοδηγούνται από την εσωτερική μου ανάγκη να πω κάτι νέο μέσα από τη μορφή.

Την τελευταία Πέμπτη του Μαΐου, θα συμμετάσχω σε ένα pop-up event που θα φιλοξενηθεί σε γνωστό ξενοδοχείο της πόλης — μια ευκαιρία να έρθει ο κόσμος σε άμεση επαφή με τα κοσμήματα και να τα βιώσει σε φυσικό χώρο. Παράλληλα, υπάρχουν σκέψεις για την ύπαρξη ενός φυσικού σημείου — ίσως κάτι που θα λειτουργεί όχι μόνο ως κατάστημα, αλλά και ως χώρος εμπειρίας. Είναι ακόμα σε πρώιμο στάδιο, αλλά σίγουρα με απασχολεί η ιδέα ενός χώρου που θα μπορεί να φιλοξενεί και να αφηγείται τη δουλειά μου αλλιώς.

Τι να περιμένουμε στις επόμενες συλλογές σου; 

Συνεχίζω να εμβαθύνω στη σχέση του κοσμήματος με το σώμα και την κίνηση. Με απασχολεί ιδιαίτερα το πώς ένα κόσμημα μπορεί να λειτουργήσει σχεδόν σαν προέκταση του σώματος — όχι απλώς σαν διακοσμητικό, αλλά σαν ένα μικρό γλυπτό που ζωντανεύει όταν φοριέται.

Παράλληλα, εξερευνώ νέες υφές και τεχνικές, αλλά και τρόπους σύνθεσης που ακροβατούν ανάμεσα στο οργανικό και το αυστηρά δομημένο. Πειραματίζομαι επίσης με πολύτιμους και ημιπολύτιμους λίθους, με στόχο να εντάξω το χρώμα και τη φυσική ενέργεια των υλικών στη γλώσσα του σχεδίου μου. Όπως πάντα, προσπαθώ η φόρμα να κουβαλά μια ένταση και μια απλότητα ταυτόχρονα — και να αφήνει χώρο σε αυτόν που τη φορά να τη μεταφράσει με τον δικό του τρόπο.

Ποιο είναι το πιο πιο πιο αγαπημένο σου κόσμημα ever;

Αν έπρεπε να διαλέξω ένα, θα έλεγα χωρίς σκέψη το D και το double D earring. Είναι το πρώτο σκουλαρίκι που σχεδίασα και περιλαμβάνει όλη την πρωταρχική ιδέα που έχω για το κόσμημα: ότι μπορεί να είναι κάτι μοναδικό, ευφυές και σωματικό.

Δεν χρειάζεται να έχεις τρυπημένα αυτιά για να το φορέσεις, γιατί αγκαλιάζει το αυτί με έναν ιδιαίτερο, αρχιτεκτονικό τρόπο. Φτιάχνεται κατόπιν παραγγελίας για τον κάθε έναν μοναδικά, προσαρμοσμένο στη δική του ανατομία, οπότε γίνεται πραγματικά μοναδικό. Για μένα αυτό είναι πολύτιμο — η ιδέα ότι κάποιος φορά κάτι που είναι αποκλειστικά δικό του.

Είναι εμπνευσμένο από τα φορετά σκουλαρίκια της αρχαίας Ελλάδας, που στηρίζονταν πίσω από το αυτί με έναν γάντζο. Αυτή η σύνδεση με το παρελθόν, η σύγχρονη απλότητα και η προσωπική εμπειρία του αντικειμένου, το κάνουν να συνοψίζει ακριβώς αυτό που θέλω να εκφράσω με τη δουλειά μου.

Υπάρχει η Ελλάδα στις δημιουργίες σου; 

Ναι, η Ελλάδα υπάρχει — αλλά όχι με τρόπο φολκλόρ ή προφανή. Υπάρχει στη γεωμετρία, στη μνημειακότητα, στη λιτότητα που κουβαλά ένταση. Υπάρχει στις καμπύλες των γλυπτών, στην αίσθηση του φωτός πάνω στο μέταλλο, στη σιωπή του λευκού.

Με εμπνέει η κλασική φόρμα, όχι όμως ως αντιγραφή, αλλά ως αφετηρία για κάτι πιο προσωπικό και σύγχρονο. Πολλά από τα κομμάτια μου έχουν αόρατους δεσμούς με την αρχαία ελληνική αισθητική — όχι μόνο σε επίπεδο μορφής, αλλά και λειτουργίας. Όπως για παράδειγμα τα φορετά σκουλαρίκια, που στηρίζονται πίσω από το αυτί, εμπνευσμένα από πρακτικές εκείνης της εποχής.

Οπότε ναι, η Ελλάδα είναι παρούσα, αλλά διακριτικά — σαν μια βαθιά μνήμη που αναδύεται με άλλους όρους.

Φοράς πράγματα για χρόνια κι αν ναι ποιο είναι ένα αγαπημένο σου αξεσουάρ;

Ναι, φοράω πράγματα για χρόνια — ειδικά όταν νιώθω ότι ένα κόσμημα έχει γίνει προέκταση του εαυτού μου. Δεν είναι απλώς διακοσμητικό, είναι σαν να «κουβαλά» κάτι από εμένα, κάτι σαν φυλαχτό.

Ένα από τα πιο αγαπημένα μου αξεσουάρ είναι ένα βραχιόλι της μητέρας μου, που φοράω καθημερινά εδώ και δεκαετίες. Δεν είναι απαραίτητα το πιο εντυπωσιακό κομμάτι που έχω, αλλά έχει μια αίσθηση οικειότητας, ασφαλείας, σταθερότητας και μνήμης. Έχει περάσει μαζί μου από εποχή σε εποχή, σαν να με συνδέει με κάτι πιο βαθύ και διαχρονικό.

Μόδα, art, design, αρχιτεκτονική: Τοποθέτησέ τα στη σωστή σειρά για σένα

Η σωστή σειρά για μένα είναι πρώτα η αρχιτεκτονική, γιατί είναι ο τρόπος σκέψης και προσέγγισης που διαμορφώνει τη βάση των ιδεών μου. Η αρχιτεκτονική έχει να κάνει με το χώρο, τη φόρμα, τη λειτουργικότητα, και αυτό με βοηθά να βλέπω κάθε δημιουργία, είτε είναι κόσμημα, είτε ρούχο, είτε αντικείμενο, σαν κάτι που πρέπει να έχει και αισθητική και σκοπό.

Στη συνέχεια έρχεται η τέχνη — αυτός ο ευρύτερος ορίζοντας που περιλαμβάνει τη δημιουργική έκφραση, τη μεταφορά ενός συναισθήματος ή μιας σκέψης μέσω των υλικών. Εδώ ανήκει η αναζήτηση για κάτι μοναδικό, κάτι που ξεφεύγει από το «χρηστικό» και γίνεται «εκφραστικό».

Η μόδα συνδέεται άμεσα με την καθημερινότητα και την ταυτότητα. Είναι τρόπος έκφρασης, αλλά και προσωρινότητα, και γι’ αυτό την βλέπω ως κάτι που έρχεται αμέσως μετά την τέχνη — μια εφαρμογή της καλλιτεχνικής σκέψης σε ένα συγκεκριμένο πλαίσιο, που εξαρτάται από τις κοινωνικές και πολιτισμικές τάσεις.

Και τέλος, το design για μένα είναι η υλοποίηση αυτών των ιδεών — η δημιουργία, το πώς κάτι από ιδέα γίνεται χειροπιαστό και λειτουργικό, είτε αφορά κοσμήματα, είτε άλλα αντικείμενα.

Μια λαμπερή γυναίκα που θα ήθελες να φοράει κοσμήματά σου; 

Δεν σκέφτομαι απαραίτητα μια «λαμπερή» γυναίκα με την κλασική έννοια — δηλαδή κάποια διάσημη ή με έντονη δημόσια εικόνα. Για μένα, λάμψη έχει κάποιος όταν είναι αυθεντικός, όταν έχει προσωπικότητα και σιγουριά μέσα του. Οπότε θα ήθελα να δω τα κοσμήματά μου να φοριούνται από ανθρώπους που τα εντάσσουν στον τρόπο που ζουν, που τα κάνουν δικά τους, που τα «ζωντανεύουν» με τον χαρακτήρα τους.

Αν έπρεπε όμως να ξεχωρίσω κάποιες γυναίκες, θα έλεγα ονόματα όπως η Tilda Swinton ή η Charlotte Rampling — προσωπικότητες με ήσυχη δύναμη, εσωτερική κομψότητα και μια βαθιά αίσθηση αισθητικής. Και φυσικά, η Elsa Peretti, όχι μόνο ως γυναίκα που εξέφραζε τον εαυτό της μέσα από το στιλ της, αλλά και ως σχεδιάστρια που άλλαξε τον τρόπο που βλέπουμε το κόσμημα: απλό, λειτουργικό, αλλά βαθιά ποιητικό.

Το αγαπημένο σου interior style;

Το interior style που με εκφράζει περισσότερο είναι ο συνδυασμός μινιμαλισμού με φυσικά υλικά και κάποιες μικρές, έντονες χειρονομίες. Αγαπώ τους καθαρούς όγκους, τις ήσυχες επιφάνειες, τη χρήση πέτρας, ξύλου ή μέταλλου χωρίς περιττή επεξεργασία. Ο χώρος για μένα πρέπει να «αναπνέει» — να έχει ισορροπία, φως, και υλικότητα που μιλάει σιωπηλά.

Μ’ ενδιαφέρει να υπάρχει μια αρμονία ανάμεσα στη γεωμετρία και στην ανθρώπινη κλίμακα. Το «τέλειο» interior για μένα δεν είναι απαραίτητα αυτό που εντυπωσιάζει, αλλά αυτό που μπορείς να ζήσεις μέσα του με άνεση και βάθος.

Ο ορισμός της ομορφιάς για σένα...

Η ομορφιά για μένα δεν είναι κάτι στατικό ή τέλειο — είναι κάτι που έχει αλήθεια, χαρακτήρα και βάθος. Μπορεί να είναι μια ατέλεια που σε αγγίζει, μια χειρονομία, μια υφή. Δεν είναι κάτι που επιβάλλεται, αλλά κάτι που αποκαλύπτεται.

Ομορφιά είναι όταν κάτι σε κάνει να σταθείς, να κοιτάξεις λίγο πιο προσεκτικά. Όταν σου δημιουργεί μια αίσθηση — χωρίς απαραίτητα να ξέρεις ακριβώς γιατί. Μπορεί να είναι το φως πάνω σε μια επιφάνεια, μια μορφή που ισορροπεί οριακά, ή ένας άνθρωπος που είναι απόλυτα ο εαυτός του.

Περιέγραψε μας με τρεις λέξεις τον εαυτό σου...

• Παρατηρητική
• Απρόβλεπτη
• Ανοιχτή

3 coffee table books στο τραπέζι σου...

Αυτή την περίοδο στο τραπέζι μου βρίσκονται τρία βιβλία που με εμπνέουν για διαφορετικούς λόγους:

• Ένα αφιερωμένο στην Elsa Peretti, που με συγκινεί για την καθαρότητα και την τόλμη της στη φόρμα.
• Το Καλοκαίρι του Albert Camus — ένα βιβλίο που κουβαλά φως, στοχασμό και μια βαθιά σχέση με το τοπίο, τη σιωπή και την ένταση του απλού.
• Και ένα βιβλίο για το Studio KO, το οποίο αγαπώ για τον τρόπο που προσεγγίζουν την αρχιτεκτονική σαν κάτι ταυτόχρονα λιτό, υλικό και συναισθηματικό.

Αν έφευγες εσπευσμένα από το σπίτι, ποια τρία πράγματα θα έπαιρνες μαζί σου...

Χωρίς πολλή σκέψη, θα έπαιρνα:

• Το βραχιόλι της μητέρας μου, που της το είχε χαρίσει ο πατέρας μου — έχει για μένα ιδιαίτερη αξία, γιατί μέσα σε ένα αντικείμενο κουβαλά και τους δυο.
• Τα σκουλαρίκια D, γιατί ήταν το πρώτο σχέδιο που κατασκεύασα μόνη μου και νιώθω ότι φέρουν όλη την αρχική ιδέα και την πρόθεση της δουλειάς μου.
• Και ένα πουκάμισο του συντρόφου μου, που συχνά φοράω — για την αίσθηση οικειότητας και παρουσίας που μου δίνει, σαν μια αγκαλιά που παίρνω μαζί μου.