Για την επέτειο των 20 χρόνων του GLOW, θελήσαμε να επιστρέψουμε εκεί όπου χτυπάει ο παλμός της αληθινής ζωής: στα σπίτια των ανθρώπων. Είκοσι Θεσσαλονικείς -στην καταγωγή ή στην ψυχή-, μας άνοιξαν τις πόρτες τους. Μας υποδέχτηκαν εκεί όπου φυλάσσονται οι πιο προσωπικές τους αλήθειες, τα όνειρα, οι μικρές τους ιεροτελεστίες. Κι εκεί, γεννήθηκαν ξανά συζητήσεις ουσιαστικές, αληθινές, σχεδόν εξομολογητικές.

Ορέστης Ανδρεαδάκης

Ο καλλιτεχνικός διευθυντής του Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης διατηρεί μια βαθιά, ουσιαστική σχέση με την πόλη που για εκείνον έγινε δεύτερη πατρίδα. Εδώ, βρήκε το δικό του «λιμάνι», όπου οι ιστορίες που αγαπά αναγνωρίζονται για την αξία τους και ο ίδιος για τον δικό του τρόπο να τις υπηρετεί. Στον προσωπικό του χώρο, μιλήσαμε για την έννοια του σπιτιού και όλα όσα το κάνουν μοναδικό.

Έχοντας συμπληρώσει σχεδόν μια δεκαετία στο τιμόνι του Φεστιβάλ, διατηρώντας μια στενή, βιωματική σχέση με τη Θεσσαλονίκη, τι είναι αυτό
που, κατά τη γνώμη σας, της χαρίζει αυτήν τη μοναδική ταυτότητα; 

Θα μπορούσα να πω για τη Θεσσαλονίκη αυτά που όλοι ξέρουμε: για την τεράστια Ιστορία της, το πολυπολιτισμικό παρελθόν της, τη γαστρονομία, την άνεση, τη μαγευτική έξοδο προς τον Θερμαϊκό. Εγώ, όμως, την ξεχωρίζω γι’ αυτήν την ιδιόμορφη «ήρεμη αταξία της», τον τρόπο δηλαδή που οι δρόμοι, τα κτίρια, οι ήπιες κινήσεις των ανθρώπων δημιουργούν μια μοναδική ατμόσφαιρα, σχεδόν φιλοσοφικής τάξεως. Πάνω απ’ όλα αυτά, όμως, η Θεσσαλονίκη είναι η πόλη που γέννησε το Φεστιβάλ Κινηματογράφου το 1960, ζει στους ρυθμούς του δύο φορές κάθε
χρόνο -Νοέμβριο και Μάρτιο- και το πλουτίζει με την ενέργεια και τη νεανική της ορμή. 

Φανταζόμαστε ότι η γωνιά της Θεσσαλονίκης που αγαπάτε περισσότερο είναι το εμβληματικό Ολύμπιον, δεν είναι έτσι; 

Ε βέβαια! Η έδρα του Φεστιβάλ Κινηματογράφου με τις δύο ιστορικές -και τώρα ανακαινισμένες- αίθουσες. Σε κάθε γωνιά του κτιρίου βρίσκουμε τα ίχνη κορυφαίων δημιουργών που το επισκέφτηκαν, αλλά και τα ίχνη των σινεφίλ της Θεσσαλονίκης που ζουν εκεί μοναδικές στιγμές πολιτισμού. 

Ας κάνουμε μια βόλτα στην πόλη: από πού θα θέλατε να ξεκινήσουμε; 

Από τα Κάστρα λίγο πριν βγει ο ήλιος, για να απολαύσουμε τη μαγευτική θέα του Θερμαϊκού που ξυπνάει συχνά μέσα σε αυτήν την ανεπανάληπτη και τόσο τρυφερή ομίχλη. 

Θα μας πάρετε μαζί σας σε μια στιγμή από τη Θεσσαλονίκη που σας έχει μείνει ανεξίτηλη;

Οι αναμνήσεις μου από την πόλη συνδέονται με τους σημαντικούς ανθρώπους της που συνάντησα, κι ένας από αυτούς, βέβαια, είναι ο αείμνηστος Γιάννης Μπουτάρης. Θυμάμαι, λοιπόν, έντονα μια μεγάλη βόλτα που είχαμε κάνει μαζί, την εποχή που ήταν δήμαρχος, και εγώ μόλις είχα αναλάβει την Καλλιτεχνική Διεύθυνση του Φεστιβάλ. Ξεκινήσαμε από το αγαπημένο του στέκι, το Balkan, στην Προξένου Κορομηλά, και στη συνέχεια περπατήσαμε στην Παραλία. Θυμάμαι κάθε λέξη που μου είπε, τις σοφές και «ποτισμένες» στο ιδιόμορφο χιούμορ του συμβουλές, τη στοργή του και την αγάπη με την οποία αγκάλιαζε κάθε φαινομενικά ασήμαντο γεγονός.

Μας ανοίξατε εγκάρδια την πόρτα του προσωπικού σας χώρου, αλήθεια, τι σημαίνει για εσάς «σπίτι»; 

Το «σπίτι» για μένα δεν είναι ένας κλειστός τόπος με τοίχους και παράθυρα, έπιπλα και αντικείμενα αλλά μία διαδοχή χρονικών στιγμών. Ένας ρέων χρόνος που εξελίσσεται ή ακινητοποιείται και περικλείει την προσωπική μνήμη, την τόσο απαραίτητη για την ύπαρξή μας.

Τι συναίσθημα επιθυμείτε να προκαλεί σε κάποιον η είσοδος στο σπίτι σας; 

Έκπληξη!

Πώς είστε μέσα σε αυτό; 

Μια αγαπημένη μου συνήθεια είναι η τακτοποίηση και το ξεσκαρτάρισμα των βιβλίων. Όσα έχουν κάνει τον κύκλο τους, φεύγουν από το σπίτι, τα χαρίζω σε φίλους και γνωστούς, για να έχουν μια δεύτερη ζωή. Όσα είναι ακόμη αδιάβαστα τα ξεφυλλίζω, τους δίνω μια προτεραιότητα, υπογραμμίζω εδάφια που με ενδιαφέρουν και κρατάω σημειώσεις. Κι όσα έχουν αυτήν την επιτακτική διαχρονικότητα του αναγκαίου, αλλάζουν θέσεις για να είναι διαρκώς προσβάσιμα σε μένα. Έφτασαν γιορτές. 

Μιλήστε μας για τη χριστουγεννιάτικη παράδοση που τηρείτε στην οικογένειά σας...

Το στρώσιμο του τραπεζιού στις 31 Δεκεμβρίου, λίγο πριν από τον ερχομό του νέου χρόνου, με δεκάδες μικρά συμβολικά αντικείμενα, φρούτα, ξηρούς καρπούς και λαχανικά. 

Έχει αλλάξει στα μάτια σας η Θεσσαλονίκη τα τελευταία 20 χρόνια που μεγάλωνε και το περιοδικό; 

Οι πόλεις αλλάζουν όπως αλλάζουν και οι άνθρωποι με πολλούς τρόπους. Το σημαντικό, όμως, είναι όχι μόνο να αποδεχόμαστε αυτές τις αλλαγές, αλλά να συμβάλλουμε έτσι ώστε να είναι δημιουργικές και αναπάντεχες.

Τέλος, θα μας δώσετε μια ευχή για τη μεγάλη επέτειο του GLOW;

Εύχομαι να καταγράφει με την ίδια αισθητική τη ζωή, τους ανθρώπους και τα όνειρά μας

Άρις Γεωργίου

Σ’ ένα από τα πιο εμβληματικά διαμερίσματα στο κέντρο της πλατείας Αριστοτέλους, ο αρχιτέκτονας, φωτογράφος, εικαστικός και γραφίστας έχει φτιάξει τον δικό του μοναδικό δημιουργικό κόσμο. Γεμάτος αντικείμενα με ιστορία και εμπνευσμένος από τη βαθιά αγάπη του για την Πόλη του Φωτός, ο χώρος αντανακλά στο απόλυτο την ιδιαίτερη ταυτότητά του ως ενός από τους πιο πολυσχιδείς και επιδραστικούς δημιουργούς της καλλιτεχνικής σκηνής της Θεσσαλονίκης για σχεδόν μισό αιώνα τώρα. Μπαίνοντας μέσα, μας υποδέχεται με ζεστό καφέ, υπέροχη ενέργεια και εξομολογητική διάθεση.

Αν σας ρωτούσαμε τι είναι για εσάς η Θεσσαλονίκη, τι θα μας λέγατε πρώτα; 

Αυτή είναι η πόλη όπου γεννήθηκα, μεγάλωσα, δραστηριοποιήθηκα και γέρασα, και δεν τίθεται ζήτημα να την ξεχωρίσω ή να την
αγαπήσω περισσότερο από κάποια άλλη. Δεν την επέλεξα. Η σχέση μαζί της είναι σχεδόν αταβιστική. Στη Θεσσαλονίκη απλώς ανήκω. 

Υπάρχει κάποια γωνιά της που κάθε φορά σάς μαγεύει ή σας συγκινεί;

Το Καπάνι, η πλατεία Άθωνος, οι οδοί Μπαλάνου, Βατικιώτου, Παπαμάρκου, και η ανάμνηση της παρελθούσης ζωής τους ως σφυζουσών γειτονιών με εργαστήρια, με τα ξυλάδικα, τα σιδεράδικα, τα τσαγκαράδικα, τα τυπογραφεία, τα στιλβωτήρια, τους ψαθοποιούς. Σας παραπέμπω ανενδοίαστα στο βιβλίο μου «Η Παπαμάρκου και τα πέριξ» από τις εκδόσεις του Μορφωτικού Ιδρύματος Εθνικής Τραπέζης. 

Αν βρισκόμασταν στην πόλη για πρώτη φορά, πού θα μας στέλνατε να πάμε για να νιώσουμε την ψυχή της; 

Θα σας έλεγα να σταθείτε μπροστά σ’ ένα καθάριο ηλιοβασίλεμα, στην Παραλία, στον άξονα της Αριστοτέλους, με το βλέμμα σας να προσκρούει κατευθείαν στη μάζα του Ολύμπου. Kαι να συνειδητοποιήσετε προς στιγμήν τη θέση της μέσα στο Σύμπαν και στην Ιστορία. Βρίσκεται στη συνάντηση τριών αξόνων. Απέναντί της, ούτε εκατό χιλιόμετρα, ο Ζευς και η παρέα του αυτοπροσώπως. Δεξιά της, η Πέλλα, η κοιτίς του Αλεξάνδρου του Μεγάλου. Αριστερά της, τα Στάγειρα, γενέτειρα του Αριστοτέλους του Μεγίστου. Τι άλλο χρειάζεται για να αναλογιστεί κανείς μήπως όντως πατάει με ακρίβεια στο κέντρο του κόσμου, στον κόμβο του δυτικού πολιτισμού; 

Θυμάστε κάποια ιστορία ή στιγμή στη Θεσσαλονίκη που σας έχει μείνει ανεξίτηλη; 

Είμαι πέντε χρονών, 1956. Με τη γιαγιά μου στο μπαλκόνι του 3ου ορόφου, Αριστοτέλους 6. Διαδηλώσεις για το Κυπριακό. Η Τσιμισκή, από κάτω, θέατρο επεισοδίων. Εξαγριωμένοι διαδηλωτές ξηλώνουν βιαίως το ξύλινο περίπτερο της έναντι γωνίας. Του βάζουν φωτιά. Ψηλές, μεγάλες φλόγες, τρόμος. Συνθήματα, ιαχές, καπνός. Αναδίπλωση, υποχωρούν στην Τσιμισκή προς τη Διαγώνιο, υπό τον ανατριχιαστικό ήχο ερπυστριών που πλησιάζουν από το βάθος. Το τανκ έρπει βρυχώμενο, σκαρφαλώνει, κουκουλώνει και σβήνει συνθλίβοντας τα φλεγόμενα ρετάλια του περιπτέρου.

Τώρα που είμαστε εδώ μέσα, πείτε μας: τι σημαίνει η λέξη «σπίτι» για εσάς; 

Με την αρχαιοελληνική έννοια της «εστίας». Με τη λατινογενή έννοια «ho-σπιτ(ι)-al» επίσης. Ο τόπος-χώρος που στεγάζει με θαλπωρή και με ασφάλεια, που παρέχει τη δυνατότητα για φροντίδα και θεραπεία πρώτα στον έν-οικό του και μαζί στους δικούς του και τους ξένους του. Που υποδέχεται, αγκαλιάζει και προστατεύει με στοργή τον ένοικο με τις έγνοιες του, τις αγωνίες του και τις χαρές του.

Υπάρχει κάποιο αντικείμενο μέσα σε αυτό που κρύβει ιδιαίτερη συναισθηματική αξία; 

Ένα βαρύ, σφαιρικό, επιτραπέζιο πρες-παπιέ από συμπαγές γυαλί, με ένθετα μέσα του τρία τεχνητά εξαπέταλα άνθη με μηδαμινή αισθητική αλλά τεράστια συναισθηματική αξία. Ήταν το βαρίδιο που, παιδάκι τότε, έβλεπα -χωρίς να μπορώ να το σηκώσω- να χρησιμοποιεί ο παππούς μου, εδώ, σ’ αυτό το σπίτι όπου κατοικώ εγώ τώρα, για να μην του σηκώνει τα χαρτιά του ο ανεμιστήρας. 

Υπάρχει ένα μέρος στον κόσμο, για το οποίο θα αφήνατε το σπίτι σας; 

Το Παρίσι, αν ήμουν νεότερος. 

Πώς θυμάστε την πρώτη σας επαφή με το GLOW;

Ως μία από τις καλύτερες συνεντεύξεις μου, νομίζω ήταν το 2011, με ευκαιρία την έκθεσή μου «Ανόργανα εν τάξει» στη Lola Nikolaou.

Πώς έχει αλλάξει στα μάτια σας η ίδια η πόλη τα τελευταία 20 χρόνια που μεγάλωνε και το περιοδικό;

Δεν ξέρω αν έχει αλλάξει προς το καλύτερο. Είναι σίγουρο πως έχει αναπτυχθεί θεαματικά, αν και βεβαίως θα ’πρεπε να αναλογιστούμε τι εννοούμε όταν μιλούμε για «ανάπτυξη». Η «απογείωση» -ή μήπως «βύθιση»- στην ψηφιακή εποχή είχε και εδώ, όπως παντού, την επίπτωσή της στην εξέλιξη της πόλης. Η Θεσσαλονίκη τείνει να αγγίξει όλο και περισσότερο τα μοντέλα δυτικών μεγαλουπόλεων, χωρίς ποτέ να τις φτάνει, καθώς εκείνες απομακρύνονται ταχύτερα προς τα εμπρός. Ο βασικός της «φίλος» στον δρόμο της ευημερίας δείχνει να είναι ο αυξανόμενος τουρισμός. Είναι, όμως, μαζί και υπόγειος «εχθρός» της. Και σίγουρα προσωπικά δικός μου εχθρός.

Και για το τέλος, τι εύχεστε στο GLOW για τα επόμενα 20 χρόνια; 

Αβάντι, Γκλόου!

Φαίη Καζαντζίδου

Αεικίνητη, με το χαμόγελο πάντα στα χείλη και μια βαλίτσα στο χέρι, η Φαίη Καζαντζίδου είναι η προσωποποίηση της δημιουργικότητας και του στιλ. Art Director και graphic designer με αισθητική που ξεπερνά τα όρια του design και αγγίζει την Τέχνη, ιδρύτρια του “Bring Your Chair - Cozy Festival” στη Σίφνο, ζει με ενέργεια και πίστη πως όλα είναι πιθανά. Μπαίνοντας στον χώρο της, οι μελωδίες των Sinatra και Fitzgerald γεμίζουν την ατμόσφαιρα. Και εκείνη μέσα σε αυτό το σκηνικό μάς αγκαλιάζει με την πιο γλυκιά αύρα.

Είστε «παιδί του κέντρου», οπότε ίσως ξέρουμε την απάντηση, αλλά δεν μπορούμε να μη ρωτήσουμε ποια γωνιά της Θεσσαλονίκης αγαπάτε περισσότερο...

Ισχύει πως είμαι άνθρωπος του κέντρου. Εκεί μένω, εργάζομαι και διασκεδάζω. Μου αρέσει πολύ να περπατώ και το κέντρο μού προσφέρει αυτήν τη δυνατότητα - να κινούμαι, να παρατηρώ, να νιώθω τον παλμό της πόλης. Η περιοχή του Λιμανιού είναι εκείνη που με συνεπαίρνει περισσότερο. Το Μουσείο Φωτογραφίας, το Μουσείο Κινηματογράφου, το MOMus, οι αίθουσες του Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης, η αλμύρα της θάλασσας, οι γλάροι, οι γερανοί, τα ηλιοβασιλέματα, το αντιτορπιλικό «Βέλος» αγκυροβολημένο σαν μνήμη και σύμβολο - όλα συνθέτουν ένα τοπίο γεμάτο Ιστορία και ζωή. 

Βρισκόμαστε στο σπίτι σας, στο ιστορικό κέντρο της πόλης. Τι σας γοητεύει περισσότερο εδώ; 

Η Γούναρη είναι ένας δρόμος γεμάτος ιστορία και ζωντάνια, που δεν έπαψε ποτέ να πάλλεται, από την εποχή των Ρωμαίων μέχρι σήμερα. Αυτό που αγαπώ περισσότερο είναι πως όλα βρίσκονται δίπλα σου με τα πόδια. Οι αποστάσεις μικραίνουν, οι στιγμές πυκνώνουν και οι συναντήσεις με φίλους ή γνωστούς προκύπτουν αυθόρμητα. Σε απόσταση αναπνοής βρίσκεται το Ανάκτορο του Γαλέριου -η καλύτερα σωζόμενη αυτοκρατορική κατοικία της
Ύστερης Αρχαιότητας στην Ευρώπη-, δύο κινηματογράφοι, το πιο νόστιμο παγωτό της πόλης και το αναρχικό βιβλιοπωλείο της γειτονιάς! 

Έχει για όλους κάτι αυτή η πόλη; 

Αδιαμφισβήτητα. Για παράδειγμα, σ’ έναν φιλότεχνο θα πρότεινα οπωσδήποτε μια επίσκεψη στο Κρατικό Μουσείο Σύγχρονης Τέχνης, όπου φιλοξενείται η περίφημη Συλλογή Κωστάκη, η σημαντικότερη συλλογή έργων της Ρωσικής Πρωτοπορίας εκτός Ρωσίας. Σ’ έναν λάτρη της Ιστορίας θα έλεγα ό,τι έχει πει ο Santiago Calatrava: «Το παλίμψηστο της πόλης είναι η Ροτόντα». 

Για εσάς ισχύει το ρητό «Δείξε μου το σπίτι σου, να σου πω ποιος είσαι»; 

Απόλυτα! Πιστεύω ότι ο χώρος μας αποκαλύπτει ποιοι είμαστε πραγματικά και κουβαλά τις μνήμες, τις συνήθειες και τα όνειρά μας. Υπάρχει κάποιο αντικείμενο μέσα σε αυτό με ιδιαίτερη συναισθηματική αξία; Η φωτογραφία του Πάρι Πετρίδη, μια λήψη από τη La Défense που μου θυμίζει τα χρόνια που έζησα στο Παρίσι - μια περίοδος γεμάτη εμπειρίες, εικόνες και αναμνήσεις. Ξεχωριστή θέση έχει και το έργο «Αστροναύτης» της Λίνας Θεοδώρου, το πρώτο που αγοράσαμε μαζί με τον Κωστή - μια επιλογή που σηματοδοτεί την αρχή μιας κοινής πορείας.

Ας παίξουμε λίγο: ποιον θα διαλέγατε να αλλάξετε σπίτι μαζί του για μία μέρα; 

Θα ήθελα να βρεθώ στη θέση των αλλοτινών ενοίκων της Villa Necchi Campiglio στο Μιλάνο, εκεί όπου η αρχιτεκτονική, η αισθητική και η ηρεμία συνυπάρχουν με τρόπο σπάνια γοητευτικό. Σχεδιασμένη από τον Piero Portaluppi, η βίλα εξακολουθεί να εκφράζει μια μοναδική αντίληψη για το ευ ζην. Είναι λιτή, λειτουργική, γεμάτη τεχνολογικές καινοτομίες και εκλεκτά έργα Τέχνης. Δεν είναι τυχαίο ότι ο Luca Guadagnino την επέλεξε ως σκηνικό για την ταινία “I Am Love”.

Πώς θυμάστε την πρώτη σας επαφή με το GLOW; 

Η πρώτη μου επαφή με το περιοδικό συμπίπτει με τη σύλληψή του, πριν καν τυπωθεί το πρώτο του τεύχος. Δεν ξεχνώ τη Νανώ, γεμάτη ενθουσιασμό και αποφασιστικότητα, να μου περιγράφει την ιδέα της για ένα free press περιοδικό για το lifestyle, που θα ξεχώριζε. Kαι πράγματι, έμελλε να αφήσει το δικό του αποτύπωμα σε όλη τη χώρα.

Τι μας εύχεστε για τα επόμενα 20 χρόνια; 

Growth – Love – Optimism – Words. Εύχομαι το GLOW να συνεχίσει να μεγαλώνει για πολλά χρόνια ακόμα. Tο αγαπάμε γιατί προβάλλει την αισιόδοξη πλευρά της ζωής μέσα από λέξεις και εικόνες.

Βασίλης Καλλίδης

Ένας άνθρωπος έξω καρδιά, όπως ακριβώς και το σπίτι του. Ο Βασίλης Καλλίδης, πέρα από σεφ, είναι γευσιγνώστης, λάτρης της απόλαυσης και «ο βασιλιάς του street food», της κουλτούρας που έφερε στην Ελλάδα. Παιδί της Θεσσαλονίκης, ξεκίνησε τη γαστρο-καριέρα του εδώ, φτάνοντας μέχρι την Αθήνα αλλά και εκτός συνόρων. Στον χώρο του, καθόμαστε και μας γυρίζει στις αναμνήσεις της παιδικής του ηλικίας, παίρνοντάς μας μαζί του.

Θα είναι για πάντα η Θεσσαλονίκη η πόλη σου; 

Μπορεί να λατρεύω την πολύβουη Αθήνα, όμως οι μνήμες από τη Θεσσαλονίκη πάντα θα υπερτερούν μιας επαγγελματικής ευκαιρίας και του μητροπολιτικού τρόπου ζωής.

Ποια γωνιά της κουβαλάς μέσα σου;

Η Παραλία της θα αποτελεί πάντα το φόντο της απόλυτης βόλτας για μένα. Η αίσθηση του ορίζοντα είναι κάτι που μου λείπει, τουλάχιστον στο κέντρο της Αθήνας, όπου ζω και κινούμαι. 

Είναι αυτή μια διαδρομή που συστήνεις σε κάθε νεοφερμένο;

Ναι, καθώς και το κέντρο της πόλης, το οποίο είναι τόσο μικρό, που θα πρότεινα σε κάποιον να περπατήσει από τη μια άκρη ως την άλλη, για να χαθεί μέσα στα στενάκια. Οι new-age γειτονιές που σκάσαν μύτη είναι ακόμα καλά κρυμμένες, οπότε θα έλεγα σ’ έναν ταξιδευτή να αποφύγει τις κλασικές πιάτσες και να δει τη Θεσσαλονίκη πίσω από τις κουΐντες.

Ας κάνουμε μαζί μια βουτιά στο παρελθόν. Μοιράσου μαζί μας μια προσωπική σου ανάμνηση από την πόλη. 

Δεν ξεχνώ ποτέ τη χαρά που μας έδιναν τα πυροτεχνήματα στα εγκαίνια της ΔΕΘ, εκεί γύρω στα ’80s. Μέναμε στην Άνω Πόλη, οπότε είχαμε πανοραμική θέα και ακόμα θυμάμαι τα επιφωνήματα όλου του κόσμου, που ανέβαινε στις ταράτσες για να δει το show.

Εδώ και πολλά χρόνια μένεις στην Αθήνα. Έχεις φτιάξει εκεί ένα σπίτι όπως το ονειρευόσουν; 

Ναι, θα το χαρακτήριζα ίσως και το πιο ανοιχτόκαρδο της Αθήνας. Ξεκινάμε να τρώμε πέντε φίλοι και για έναν παράξενο λόγο καταλήγουμε, στο γλυκό συνήθως, να τσουγκρίζουμε ποτήρια με παγωμένα τσίπουρα καμιά ντουζίνα. Μου αρέσει να έχω πάντα καλεσμένους, να μαγειρεύω χωρίς πρόγραμμα, να ανοιγοκλείνει η πόρτα, τα κινητά να παίρνουν φωτιά και να φωνάζω από την κουζίνα: «Πες τους, ρε, να έρθουν, έχω μπόλικο φαγητό!».

Έτσι χαλαρός είσαι πάντα στον χώρο σου;

Πάντα! Με ξεχειλωμένα, καλοκαιρινά ρούχα, με αναμμένα πολλά και μικρά φώτα. Στα ηχεία θα παίζει η playlist με τα αγαπημένα μου κομμάτια, κι εγώ ξαπλωμένος στο χαλί θα μασουλάω κατιτίς. Και με τους καλεσμένους σου το ίδιο; Όταν καλώ φίλους, πάντα γράφω στο τέλος του μηνύματος, είτε είναι μια απλή Τρίτη είτε το βράδυ της Πρωτοχρονιάς, «φορέστε ό,τι θέλετε, εγώ θα είμαι με βερμούδα Adidas και λεύκες κάλτσες». Θέλω όλοι να νιώθουν άνετα, να ξαπλώνουν στους καναπέδες, να ψαχουλεύουν το ντουλάπι με τα κιτς σουβενίρ που συλλέγω. Στο σπίτι μου δεν υπάρχουν κανόνες, «μη» και «πρέπει».

Τι τους μαγειρεύεις συνήθως; 

Ποτέ μόνο ένα πιάτο, αλλά τα go-to dishes μου είναι ριζότο με μανιτάρια τον χειμώνα και paccheri με γαρίδες το καλοκαίρι. 

Φαντάσου να ζούσες για μια μέρα στο σπίτι κάποιου άλλου, ποιον θα επέλεγες; 

Το μόνο σπίτι που έχω ζηλέψει είναι αυτό της Michèle Lamy στο Παρίσι. Το έβλεπα στα social media και το λάτρευα, όταν όμως βρέθηκα εκεί, καλεσμένος σε δείπνο της, έμεινα άφωνος. Γιγάντιο, άδειο, πολύ μπετόν και ξύλο - κάτι μεταξύ αποθήκης και γκαλερί. 

Σε περίπτωση ανάγκης, ποιο είναι το πρώτο αντικείμενο που θα σώσεις από το σπίτι σου;

Το αγαπημένο μου πλισέ jacket του Issey Miyake. 

Βασίλη, θυμάσαι πότε ανακάλυψες για πρώτη φορά το GLOW; 

Φυσικά! Πριν από 20 χρόνια, σ’ ένα καφέ στη Θεσσαλονίκη. Πολλοί φίλοι μου δούλευαν τότε στο περιοδικό, και όταν βρισκόμουν στην πόλη, πάντα το έψαχνα. Μετά ερχόταν μηνιαία στο σπίτι μου στην Αθήνα και κάθε φορά που το ξεφύλλιζα ένιωθα πως περπατάω στην πόλη μου. Ήταν σαν ένα μηνιαίο γράμμα που λάμβανα από τους Βόρειους φίλους μου. 

Δώσε μας και μια ευχή για τα επόμενα 20. 

Το GLOW πάντα θα είναι τα δέκα λεπτά ξεφύλλισμα μέσα στη χαοτική μου μέρα. Στα δέκα αυτά λεπτά, χαμογελάω, θυμάμαι, αναπολώ και εκπλήσσομαι. Πάντα μυρίζω το χαρτί του μόλις το πιάνω στα χέρια μου. Θαρρείς και θα μυρίσω την Τσιμισκή, της Αγίας Σοφίας και τη Λεωφόρο Νίκης. Εύχομαι να είναι πάντα εκεί, ενδιαφέρον, σύγχρονο, ενημερωμένο και λαμπερό.

Αντωνία Καρρά

Μοναδική στο είδος της, η γνωστή σχεδιάστρια κοσμημάτων δραστηριοποιείται εδώ και χρόνια στην πόλη, στηρίζοντάς τη με πάθος. Μας άνοιξε την πόρτα του σπιτιού της στο Πανόραμα, στο οποίο, όπως μας διηγείται, μεγάλωσε. Το πλατύ της χαμόγελο και η θετική της ενέργεια -από την οποία δεν ξεφεύγεις εύκολα- μας συνεπήραν από την πρώτη στιγμή και κερνώντας μας ένα τραγανό και νόστιμο τρίγωνο Πανοράματος, ξεκινήσαμε να τα λέμε...

Έχει αποτελέσει η Θεσσαλονίκη το κέντρο της ζωής σου; 

Θα έλεγα ότι ήταν, είναι και θα είναι για πάντα η βάση μου. Είναι ο τόπος που με ηρεμεί και ταυτόχρονα μου δίνει ενέργεια. Έχει μια αυθεντικότητα που με κρατάει «γειωμένη» και έναν ρυθμό που μου δίνει χώρο να δημιουργώ χωρίς πίεση.

Πού θα σε βρούμε να συχνάζεις συνήθως; 

Στην Αρετσού, στη μαρίνα και στον χώρο γύρω από τον Ναυτικό Όμιλο. Είναι η πιο χαλαρή, καθημερινή πλευρά της Θεσσαλονίκης. Μου αρέσουν τα σκάφη, ο κόσμος που κάνει τη βόλτα του, ο ανοιχτός ορίζοντας. Εκεί καθαρίζει το μυαλό μου και πολλές φορές με κατακλύζουν οι ιδέες για νέες συλλογές κοσμημάτων.

Αν έπρεπε να δείξεις σε κάποιον την πόλη μέσα από μια αγαπημένη διαδρομή, ποια θα ήταν αυτή; 

Αφετηρία από την Παλιά Παραλία και τον Λευκό Πύργο, τα εμβληματικά σημεία που σου συστήνουν κατευθείαν τον αυθεντικό χαρακτήρα της
πόλης. Πορεία μετά μέχρι τα Κάστρα για τη θέα και την αίσθηση Ιστορίας. Από εκεί προς την Αρετσού, τη μαρίνα και τον Ναυτικό Όμιλο. Αυτή η διαδρομή δείχνει τη Θεσσαλονίκη όπως πραγματικά είναι: ζωντανή, όμορφη, χαλαρή και αληθινή.

Και μια προσωπική σου ανάμνηση από τη Θεσσαλονίκη που σε κάνει πάντα να χαμογελάς; 

Θυμάμαι πολύ έντονα τις πρώτες μέρες στο πρώτο μου ατελιέ, στην Τσιμισκή 67. Ήταν μια περίοδος με πολλή δουλειά, πολύ ενθουσιασμό και εκείνη τη γλυκιά αδρεναλίνη που έχεις όταν ξεκινάς κάτι δικό σου. Ήταν η στιγμή που ένιωσα ότι το brand Antonia Karra αρχίζει πραγματικά να παίρνει μορφή. Αυτή η εποχή έχει μείνει για πάντα χαραγμένη στη μνήμη μου.

Είναι το σπίτι μας ο χώρος όπου μπορούμε να είμαστε πραγματικά ο εαυτός μας;

Απόλυτα. Μέσα σε αυτό μπορώ να χαλαρώσω, να χαμηλώσω τον θόρυβο της ημέρας και να είμαι πραγματικά η Αντωνία. Και αυτό δεν το περιορίζω σε έναν τόπο∙ συμβαίνει όπου κι αν βρίσκομαι, αρκεί να είναι οι δικοί μου άνθρωποι γύρω μου.

Πες μας περισσότερα σχετικά με αυτό...

Στο σπίτι μου αποφορτίζομαι πλήρως από τους έντονους ρυθμούς της ημέρας. Μου αρέσει ο καφές, η μουσική, τα βιβλία, λίγο Netflix και -ομολογώ- η τακτοποίηση ως μια μορφή ψυχοθεραπείας. 

Εάν σου λέγαμε να επιλέξεις ένα και μόνο αντικείμενο που ξεχωρίζεις μέσα σε αυτό, ποιο θα ήταν; 

Ένα παλιό ξύλινο βαλιτσάκι με είδη ραπτικής της γιαγιάς μου. Εκεί φύλαγε charms, κουμπιά και κλωστές μουλινέ για τα κεντήματά της, και μικρή περνούσα ώρες παίζοντας μαζί της με αυτά. Μέσα βρίσκονται και τα πρώτα βραχιολάκια που έμαθα να πλέκω. Δεν θα μπορούσα ποτέ να φανταστώ
τότε ότι αυτά τα παιχνίδια θα εξελίσσονταν χρόνια μετά σ’ ένα ολόκληρο brand.

Έχεις τη δυνατότητα να αλλάξεις για μια μέρα σπίτι με οποιονδήποτε επιθυμείς. Ποιον επιλέγεις; 

Τον Keith Richards. Έχω ακούσει ότι το σπίτι του έχει έντονες επιρροές ’70s, χωρίς καμία επιτήδευση, με τα σημάδια του χρόνου να του δίνουν αυτήν την αυθεντικότητα που περιμένεις από ένα μέλος ενός ιστορικού συγκροτήματος. 

Δώσε μας τον τίτλο ενός βιβλίου στο οποίο επιστρέφεις συχνά.

Το “Diane: A Signature Life” της Diane Von Fürstenberg. Είναι αυτό που μου άλλαξε τη ζωή. Μέσα από αυτό γνώρισα την ίδια την Diane και η γνωριμία αυτή εξελίχθηκε σε μια σχέση ζωής. Είναι ένα βιβλίο στο οποίο επιστρέφω όταν χρειάζομαι έμπνευση και καθαρή σκέψη.

Μια χριστουγεννιάτικη παράδοση που τηρείς εδώ και χρόνια; 

Βάζω πάντα μουσική -συνήθως το “Last Christmas” σε replay- και ξεκινάω το στόλισμα του χριστουγεννιάτικου δέντρου. Η παράδοση, όμως, είναι μία: όταν τελειώσω, έρχεται ο γιος μου και βάζει το τελευταίο στολίδι.

Πώς θυμάσαι την πρώτη σου επαφή με το GLOW; 

Ως μια πολύ ωραία αρχή. Ένιωσα ότι υπάρχει πραγματικό ενδιαφέρον για το ελληνικό design και τις νέες δημιουργούς. 

Με αφορμή την επέτειο των 20 χρόνων από την πρώτη κυκλοφορία του περιοδικού, τι μας εύχεσαι; 

Να συνεχίσετε να στηρίζετε την αισθητική, τη δημιουργικότητα και τους ανθρώπους που κάνουν ωραία πράγματα σε αυτήν την πόλη. Και κάτι ακόμη: το GLOW να παραμείνει πάντα τόσο φρέσκο, ενημερωμένο και καλαίσθητο όσο το γνωρίσαμε - ένα περιοδικό που εξελίσσεται, αλλά δεν χάνει ποτέ την ταυτότητά του. Εύχομαι τα επόμενα 20 χρόνια να είναι ακόμα πιο φωτεινά, δημιουργικά και γεμάτα ιστορίες που αξίζει να ειπωθούν.

ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΑ ΟΛΥΜΠΙΑ ΚΡΑΣΑΓΑΚΗ

ΔΗΜΟΣΙΕΥΤΗΚΕ ΣΤΟ ΕΠΕΤΕΙΑΚΟ ΤΕΥΧΟΣ ΙΑΝΟΥΑΡΙΟΥ 2026