Eίμαι από εκείνους τους ανθρώπους που θεωρούν ότι «σαν τη Χαλκιδική δεν έχει» και το δηλώνουν με καμάρι. Όχι γιατί διαθέτει δα κάτι το τόσο ξεχωριστό, όσο απεριόριστες κι αν είναι οι πραγματικές ομορφιές της, αλλά για όλες αυτές τις απίθανες καλοκαιρινές αναμνήσεις που έχουμε η μισή ‒και πλέον‒ Θεσσαλονίκη σε αυτήν. Για τις παρέες που γίναμε, για τα αλάτια που δεν ξεπλύναμε όσο διασκεδάζαμε, χορεύαμε και τρώγαμε μαζί. Μόλις τις προάλλες, έλεγα σε μια φίλη πόσο πολύ μου έλειψε η ταλαιπωρία της παλιάς διαδρομής στο πρώτο πόδι που κάναμε ως οικογένεια με το αμάξι, περνώντας από κάθε μικρό χωριό μέχρι να φτάσουμε στο Πευκοχώρι. Ήξερα απέξω κι ανακατωτά τη σειρά τους, αφού η μαμά μου για να μας απασχολεί την επαναλάμβανε σαν τεστ. Έφτανες Ποτίδαια, ήσουν Χαλκιδική. Καλλιθέα, ετοίμαζες κλειδιά. Κρυοπηγή, Πολύχρονο, Χανιώτη, κι έφτασες.
ΜΙΑ ΔΙΑΔΡΟΜΗ ΣΤΟ ΠΑΡΕΛΘΟΝ
Την εποχή του ’90, όλη η Χαλκιδική ήταν σωστός παράδεισος. Στο πρώτο πόδι συγκεντρώνονταν οικογένειες Θεσσαλονικέων και μη, που διατηρούσαν τα εξοχικά τους, περνώντας ανενόχλητα από Σαββατοκύριακα μέχρι ολόκληρους μήνες εκεί. Στην κάθε γειτονιά όλοι γνωρίζονταν μεταξύ τους. Έμπαιναν ο ένας απρόσκλητος στην αυλή του άλλου, περνούσαν όλη τη μέρα μαζί στη θάλασσα με ατελείωτες συζητήσεις, παιχνίδια, φρέσκα φρούτα και λουκουμάδες από ταλαιπωρημένους κυρίους που «έκοβαν» βόλτες πάνω κάτω στην πλαζ. Τόσο αυθεντικές εικόνες, τόσο ελληνικές. Ευτυχία με το τίποτα, βλέπετε... Με ομπρέλες από το σούπερ μάρκετ, με καρεκλάκια πλαστικά κι ένα μπλε ψυγειάκι με τα απαραίτητα. Κι αργότερα, το βράδυ, οι μεγάλοι θα ντύνονταν καλά για τις βόλτες τους, ενώ οι νέοι θα διασκέδαζαν μέχρι πρωίας, γράφοντας τις ιστορίες του καλοκαιριού τους.
Στο δεύτερο πόδι, η κατάσταση άλλαζε τελείως, όπως συμβαίνει και σήμερα. Θυμάμαι κάθε φορά που επισκεπτόμασταν τον παππού και τη γιαγιά μου στον κόλπο του Όρμου Παναγιάς φοβόμασταν μέχρι και τη σκιά μας. Τόσο εκτός χάρτη ήταν αυτό το μυθικό μέρος. Μια μέρα που πήραμε ένα φουσκωτό σκάφος και βρεθήκαμε σ’ ένα από τα μικροσκοπικά νησιά στα «Γαλάζια Νερά», είπα ότι εδώ αξίζει να ζει ο Θεός. Μέχρι σήμερα, είμαι πεπεισμένη πως κανένα όνειρο δε θα αγγίξει τη μαγεία του τοπίου εκείνου: τιρκουάζ νερά, χρυσαφένια άμμος, πεύκα σε μιξ με φοίνικες, ένα δρομάκι υποτυπωδώς χαραγμένο και στο βάθος ένα ξύλινο εγκαταλελειμμένο μπαρ σε boho στιλ. Πιστεύω ότι και η Καραϊβική ζηλεύει και ανταγωνίζεται ενεργά αυτό το κομμάτι Γης. Από τότε, για μένα, η Σιθωνία είναι ο θησαυρός της Ελλάδας.
Για το τρίτο πόδι, η εμπειρία μου παραμένει περιορισμένη, όπως και των περισσοτέρων. Ευλαβικό μέρος, πιο άγριο, ανεξερεύνητο και μυστηριώδες. Εδώ πια το ξέρεις ότι υπάρχει Θεός. Έχεις φτάσει στην τρίτη βαθμίδα της εμπειρίας, όπου όλα αποκτούν νόημα και δικαιολογούν την ύπαρξή τους. Η ζωή απλή, η φύση επιβλητική ‒ στοιχεία που, θέλοντας και μη, σε προσγειώνουν. Είναι αλήθεια πως στη Χερσόνησο του Άθω πρέπει να φτάσεις συνειδητοποιημένος, έτοιμος να δεχτείς την ταπεινή ενέργειά της. Πολλοί μάθαμε να περιμένουμε για να δούμε τα θαυμαστά μέρη της: την Ιερισσό, την Ουρανούπολη, τα Νέα Ρόδα, που θα σε κάνουν να αναθεωρήσεις ό,τι ήξερες. Όσα χρόνια κι αν περάσουν, η αίσθηση κάθε επίσκεψης εκεί θα είναι πάντα η ίδια.
ΦΤΑΝΟΝΤΑΣ ΣΤΟ ΠΑΡΟΝ
Έως σήμερα, τη Χαλκιδική δεν την εγκαταλείπω. Είναι κομμάτι της καρδιάς μου, το αγαπημένο μου «σπίτι». Στα 30 καλοκαίρια μου σε αυτήν, ξέρω ότι στην ουσία της δεν έχει αλλάξει. Υπάρχουν ακόμα όλες αυτές οι απίθανα μαγικές της εκφάνσεις, τις οποίες όλοι διακρίνουμε. Μεγαλώνοντας, άρχισα να τη ζω αλλιώς και να συνειδητοποιώ πως καλύπτει όλες μου τις ανάγκες κι επιθυμίες. Έπειτα, ταξιδεύοντας περισσότερο, κατάλαβα ότι σε κάποια θέματα όντως πρωτοστατεί. Ξέρετε, έργα σαν το Sani Resort, σε τέτοια αρτιότητα, σπάνια συναντάει κανείς. Στην ίδια κατηγορία, ανήκει το Porto Carras Grand Resort ‒ άλλο ένα έμβλημα της περιοχής, με το ασύγκριτης ομορφιάς περιβάλλον της Χαλκιδικής να ανήκει στους λόγους που ανέδειξαν τα δύο θέρετρα. Έπειτα, αν υπολογίσεις πόσα διεθνών προδιαγραφών beach bars και εστιατόρια υπάρχουν εδώ, τα οποία ‒κυριολεκτικά‒ δίδαξαν στα νησιά top-notch υπηρεσίες, θα παραδεχτείς πως ως Βόρειοι τελικά καθορίσαμε την ελκυστική διάσταση του τουριστικού αποτυπώματος της Ελλάδας.
Την ίδια στιγμή, η Χαλκιδική έκτισε τον θρύλο της γύρω και από ένα άλλο προφίλ της: το 100% πριβέ, το απόλυτα ελιτίστικο, για το οποίο κατά καιρούς την επιλέγει μέχρι και το παγκόσμιο star system, καθότι «ακουμπά» στο στάτους του. Μια πλευρά της που δεν άργησε να γίνει γνωστή σε επενδυτές από το εξωτερικό. Έτσι και κάπου εκεί στα επτασφράγιστα μυστικά της Βουρβουρούς, ένας Γάλλος εκατομμυριούχος που μαγεύτηκε από το Διάπορο ήρθε να δημιουργήσει ένα lobby της εταιρίας του και μια μικρή μαρίνα, για να μεταφέρει τους διάσημους καλεσμένους του στις βίλες που έφτιαξε στο νησί. Υποσχέθηκε διακοπές μακριά από τους παπαράτσι, με μόνιμο προσωπικό, σεφ και κάθε είδους άνεση. Στον κατάλογό του προστέθηκε και η ξακουστή βίλα του Θωμά Βουλινού, στην οποία έμεινε το ζεύγος «Μπρατζελίνα», όταν επισκέφθηκε τη Χαλκιδική το 2015. Πριν, βέβαια, είχαμε δει κι άλλα μεγάλα ονόματα να κάνουν αισθητή την παρουσία τους, δένοντας τα σούπερ γιοτ τους σε χαλκιδικιώτικα νερά: τον Βασιλιά Κάρολο, τον Ρόμπερτ Ντε Νίρο, τον Τζον Τραβόλτα, τον Αμπραμόβιτς. Εμείς, βέβαια, απορούσαμε πώς μας εντοπίσανε.
Από την άλλη, και πολλοί φιλόδοξοι Έλληνες επιχειρηματίες κατάφεραν να καθορίσουν την εξέλιξη της Χαλκιδικής.Ανάμεσά τους και τα αδέρφια Θωμάς και Γιώργος Δούζης, τα πρόσωπα πίσω από την Ergon Foods, οι οποίοι δραστηριοποιούνται, εδώ και τέσσερα χρόνια, με το Ergon Beach House στη Νικήτη, όπου έχουν δημιουργήσει ένα αρκετά διαφορετικό τουριστικό προϊόν που δένει την εμπειρία του camping με τις ανέσεις ενός πολυτελούς ξενοδοχείου. «Για εμάς είναι πολύ ενδιαφέρον το γεγονός ότι αυτός ο παράδεισος που λέγεται Χαλκιδική, βρίσκεται μόλις μία ώρα μακριά από ένα μεγάλο αεροδρόμιο, όντας βασισμένος στον οδικό τουρισμό – γεγονός που τού χαρίζει μία καλή σεζόν. Δεν θέλω να επεκταθώ στο θέμα της άναρχης δόμησης που έχει γίνει τα τελευταία, πολλά χρόνια. Το κυριότερο που θα πω είναι ότι πρέπει να σκεφτούμε πολύ καλά πώς θα προχωρήσουμε, αν θέλουμε να γίνουμε Ταϊλάνδη ή Νότια Γαλλία. Όλους μας αρέσει η Χαλκιδική, όλοι την επισκεπτόμαστε, αλλά αναγνωρίζουμε ότι πρέπει να γυρίσει και σελίδα. Οφείλουμε να καταλήξουμε στο αν θέλουμε μία άναρχη ανάπτυξή της ή τη δημιουργία οργανωμένων τουριστικών μονάδων, όπου γίνεται μια σοβαρή δουλειά, όλα είναι regulated και υπάρχει έλεγχος στη διαχείριση των αποβλήτων. Ας μας προβληματίσει φιλοσοφικά αυτό. Η Χαλκιδική οφείλει να βρει την ποιότητα των επενδύσεων και του τουρισμού που της αξίζει. Έχει όλα τα φόντα να είναι ένας προορισμός διακοπών παγκοσμίου κλάσης. Η ιστορία της το έχει δείξει: το Sani Resort είναι ένα από τα καλύτερα θέρετρα στον κόσμο και βρίσκεται στη Χαλκιδική. Ούτε στις Κυκλάδες, ούτε στην Πελοπόννησο, ούτε στο Ιόνιο», υποστηρίζει ο Θωμάς.
Η ΝΕΑ ΕΙΚΟΝΑ
Πράγματι, τα κακώς κείμενα της Χαλκιδικής είναι γνωστά: ακανόνιστη επενδυτική δραστηριότητα, άγριοι τουρίστες, βιαστικές κινήσεις και αρπαχτές. Παρ’ όλα αυτά, εγώ -όπως κι εκείνος- την βλέπω πάντα με αισιοδοξία, γιατί την αγαπώ όπως αγαπάς έναν τόπο που σου έχει δώσει στιγμές γεμάτες ουσία. Κι όσο την αγαπώ, τόσο παρακολουθώ με ενδιαφέρον τις αλλαγές που έρχονται. Η Χαλκιδική αλλάζει. Πολλοί λένε «αναπτύσσεται». Κι έχουν δίκιο. Γίνεται πιο τουριστική, πιο οργανωμένη, πιο πολυτελής.
Έτσι, στον κόλπο του Τορωναίου, σχεδιάζεται το Ikos Kassandra με την εξαγορά των ξενοδοχείων Athos Palace, Pallini Beach και Theophano Imperial ‒ ένα ακόμα μεγάλο βήμα από τον όμιλο Sani/Ikos, το οποίο αναμένεται να ολοκληρωθεί τον Απρίλιο του 2029. Το θέρετρο θα είναι το μεγαλύτερο Ikos Resort έως σήμερα. Έπειτα, το Sani Resort συνεχίζει να επεκτείνει τον πολυτελή του κόσμο, μετά και την εξαγορά όμορου ακινήτου 270 στρεμμάτων, μαζί με την παραθαλάσσια έκταση που βρισκόταν ανάμεσα στο Sani Dunes και το Sani Club. Παράλληλα, ανανεώνεται και εξελίσσεται: το αναβαθμισμένο Sani Asterias έχει μόλις ανοίξει της πόρτες του για το φετινό καλοκαίρι, ενώ και η ανακαίνιση του Sani Club έχει ολοκληρωθεί. Αμέσως μετά, το επόμενο μεγάλο project του θα αφορά στο εμβληματικό Sani Beach, που ετοιμάζεται να «ξανασυστηθεί». Ακόμα, στην ευρύτερη περιοχή της Σάνης, σε μια έκταση περίπου 600 στρεμμάτων, έρχεται και ο πεντάστερος resort προορισμός της Όνυξ Τουριστική Α.Ε. που θα περιλαμβάνει δύο ξενοδοχεία, exclusive βίλες και ό,τι είναι απαραίτητο για μια εμπειρία απόλυτης απόδρασης. Στο πρώτο πόδι, ένα βήμα πιο κοντά είναι και η αναγέννηση του παραθαλάσσιου θησαυρού του Ποσειδίου. Η Γενική Διεύθυνση Αρχαιοτήτων και Πολιτιστικής Κληρονομιάς άναψε μόλις το πρώτο «πράσινο φως», εγκρίνοντας τη Στρατηγική Μελέτη Περιβαλλοντικών Επιπτώσεων για την περιοχή. Τώρα, ανάμεσα στα πιο κομψά new entries στον ξενοδοχειακό χάρτη της Κασσάνδρας, το πεντάστερο Portes Theros έρχεται να συμπληρώσει την εμπειρία φιλοξενίας του ομίλου ως το «αδελφάκι» του Portes Lithos Luxury Resort. Άλλος ένας νέος, πεντάστερος κόσμος αποκλειστικά για ενήλικες που ετοιμάζεται να κάνει την εμφάνισή του πριν τη Σάνη είναι το Zelia Halkidiki Resort & Spa, Destination by Hyatt, που φέρνει για πρώτη φορά στην Ελλάδα τη φιλοσοφία του brand Destination by Hyatt, με φόντο έναν παράδεισο ηρεμίας. Λίγο πιο κάτω, στην Κρυοπηγή, καταφθάνει και ο όμιλος Mitsis, αναλαμβάνοντας τη διαχείριση του Alexander Τhe Great. Το ξενοδοχείο ανοίγει αυτό το καλοκαίρι και θα λειτουργήσει ως all-inclusive θέρετρο σε μια προνομιούχα έκταση 34 στρεμμάτων με αμμώδεις ακτές και γαλαζοπράσινα νερά.
ΕΠΙΜΑΧΑ ΣΧΕΔΙΑ
Περνώντας στο δεύτερο πόδι, ο Διαπόρος, αυτό το μικρό θαύμα φυσικής ομορφιάς, θα φιλοξενήσει σύντομα νέο πεντάστερο ξενοδοχείο της ΣΤΑΝΤΑ Α.Ε. του Σταύρου Ανδρεάδη, σε μια έκταση περίπου 18 στρεμμάτων. Μάλιστα, το γνωστό νησάκι ετοιμάζεται να υποδεχτεί συνολικά τρεις νέες πεντάστερες αφίξεις. Πέρα από το Diaporos Green Retreat, μια χαμηλής όχλησης τουριστική ανάπτυξη, στο ίδιο μαγευτικό σκηνικό η Έργον Τρόφιμα Α.Ε. δημιουργεί το δικό της ξενοδοχείο, ενώ η Σύμμετρον Τουριστική Α.Ε. σχεδιάζει δύο ακόμη luxury resorts. Για το εν λόγω εγχείρημα, ο Θωμάς Δούζης δηλώνει στο GLOW: «Η πρόκληση στη Χαλκιδική είναι μια δυσπιστία των γειτόνων όπου πηγαίνουμε. Πόσο intrusive θα είμαστε στις ζωές τους, στο περιβάλλον - κάτι το οποίο βρίσκουμε άδικο γιατί έχουμε αποδείξει σε όλα αυτά τα χρόνια ότι δημιουργούμε projects κυρίως με γνώμονα την προστασία της φύσης. Προφανώς και η όλη ιδέα περιστρέφεται γύρω από τη minimum επιβάρυνση του τοπίου και του περιβάλλοντος. Χρησιμοποιούμε μόνο φυσικά υλικά, χαρτογραφούμε τα δέντρα. Λατρεύω το Διάπορο από μικρός, εκεί είναι το σπίτι μου. Το αγαπάω βαθιά αυτό το μέρος, δεν θέλω να το χαλάσω ποτέ. Γι’ αυτό και κινηθήκαμε προς αυτό. Γιατί, σίγουρα, ως κάτοικος Διαπόρου θα προτιμούσα την ελεγχόμενη δομημένη ανάπτυξη».
Συνεχίζοντας στο δεύτερο πόδι, το εμβληματικό Porto Carras Grand Resort, υπό τη διαχείριση της Swot Hospitality, αλλάζει, με επενδύσεις 8 εκατ. ευρώ που αγγίζουν από το οινοποιείο, τη μαρίνα και γήπεδο γκολφ, μέχρι τον ενεργειακό μετασχηματισμό και την ευρύτερη εμπορική ανάπτυξη. Η Dimera Hospitality που έχει αναλάβει το έργο δίνει χρονικό ορίζοντα υλοποίησής του το 2035. Την ίδια στιγμή, στην περιοχή Ξυλαδαριό – Αζάπικο, φημολογείται ότι ένας γνωστός εφοπλιστής βάζει μπρος μια μεγάλη τουριστική επένδυση μέσω της εταιρίας My Aetos, που σχεδιάζει να υλοποιήσει ένα φιλόδοξο πλάνο. Τέλος, σε όλο τον νομό, οι επενδύσεις από Ισραηλινούς και Βαλκάνιους έχουν δώσει νέα ώθηση στην οικοδομική δραστηριότητα με βίλες, παραθεριστικές κατοικίες, τουριστικές υποδομές, γράφοντας μια νέα σελίδα για πολλές περιοχές, που αποκτούν νέα δυναμική.
Όσες αλλαγές κι αν έρχονται, για μένα το μεγαλύτερο πλεονέκτημα της Χαλκιδικής είναι ότι παραμένει ένας τόπος όπου μπορείς να γευτείς τα πάντα. Ένας τόπος που δε χρειάζεται να γίνει κάτι άλλο. Η Χαλκιδική είναι ήδη πολύτιμη. Κι αν την αγαπάς, δε θέλεις να μείνει στάσιμη. Θέλεις να προχωρά, να ανθίζει. Με σεβασμό, με μέτρο και με ανθρώπους που θα συνεχίσουν να τη βλέπουν όπως τη βλέπει κάποιος που την ερωτεύτηκε το πρώτο του καλοκαίρι και δεν την ξέχασε ποτέ.
ΔΗΜΟΣΙΕΥΤΗΚΕ ΣΤΟ ΠΕΡΙΟΔΙΚΟ GLOW ΣΤΟ ΤΕΥΧΟΣ ΙΟΥΝΙΟΥ 2025
