Δε μας χρωστούσε τίποτα απολύτως αυτή τη Εθνική. Εμείς της χρωστάμε και θα της χρωστάμε, γιατί μέσα σε διάστημα λίγων μόλις εβδομάδων μας χάρισε απλόχερα πολλά μαθήματα. Μας έδειξε τι θα πει πίστη, τι θα πει υπομονή, δύναμη επιμονή. Δεν ήταν η καλύτερη, η πιο γεμάτη, η πιο ποιοτική Εθνική όλων των εποχών. Στον πάγκο της είχε έναν άνθρωπο, τον Βασίλη Σπανούλη, που μέχρι πριν από μερικά χρόνια ήταν αυτός μέσα στο παρκέ, ήταν αυτός πρωταγωνιστής και το ρόστερ είχε αδυναμίες.
Αυτό όμως που δεν έλειψε λεπτό, ήταν η ψυχή. Ακόμη και στο παιχνίδι με την Τουρκία, που ΤΟΣΑ γράφτηκαν και ειπώθηκαν γι' αυτό, οι Έλληνες διεθνείς τα έδωσαν όλα. Το πάλεψαν, το διεκδίκησαν όσο και όπως μπορούσαν, αλλά στο μπάσκετ -και γενικότερα στον αθλητισμό- υπάρχει και ο αντίπαλος. Όταν δεν είσαι στην καλύτερή σου μέρα και είναι ο απέναντι, ε τότε θα έρθει και η ήττα. Οι Τούρκοι τα έβαλαν όλα, η Ελλάδα δεν ήταν στην καλύτερη κατάσταση κι έχασε.
Τα παιδιά, αυτά, του Βασίλη Σπανούλη -ωστόσο- μας έκαναν ένα σπουδαίο δώρο και σίγουρα, αυτό δεν ήταν το μετάλλιο. Αυτό είναι 100% δικό τους επίτευγμα και οφείλουν εκείνοι να το χαρούν, να το απολαύσουν. Εμείς, πρέπει απλώς ΕΠΙΤΕΛΟΥΣ να μάθουμε να αντιμετωπίζουμε τον αθλητισμό και τις Εθνικές -σε οποιοδήποτε άθλημα- σωστά και να αλλάξουμε νοοτροπία, γιατί σε διαφορετική περίπτωση το next step θα είναι όντως προς τη λάθος κατεύθυνση...
Η εποχή της ισοπέδωσης
Λένε πως μία εικόνα, ισοδυναμεί με χίλιες λέξεις και η πραγματικότητα είναι ακριβώς αυτή! Τα μάτια, τα πρόσωπα του Σπανούλη και των παικτών του τα είπαν όλα. Δε χρειαζόταν καμία τοποθέτηση, καμία δήλωση χαράς κι ευτυχίας, μόνο ένα κοντινό στο βλέμμα των διεθνών, των πρωταγωνιστών. Των ανθρώπων που από το ξεκίνημα αυτού του Eurobasket είδαν, διάβασαν και άκουσαν πολλά. Αμφισβήτηση, κριτική, θέσεις ανθρώπων που ακόμη κι αν ασχολούνται με το άθλημα, σίγουρα δε δικαιούνται να κάνουν πρόωρες εκτιμήσεις και να ισοπεδώνουν ανθρώπους και συνειδήσεις. Άλλοι βιάστηκαν να «τελειώσουν» συγκεκριμένους παίκτες, άλλοι έκαναν focus στον Βασίλη Σπανούλη, για τους δικούς τους λόγους. Υπήρξαν ακόμη κι αυτοί που κατηγόρησαν τον Γιάννη Αντετοκούνμπο ότι κάνει... συντήρηση και ότι παίζει τόσο-όσο, για να μην επιβαρυνθεί. Έναν Γιάννη, που έφτασε στο σημείο να παίζει ΚΥΡΙΟΛΕΚΤΙΚΑ χωρίς ανάσα.
Στην εποχή των social media, ο καθένας έχει αποκτήσει το δικαίωμα -ή τουλάχιστον αυτό αισθάνεται- να τοποθετείται και να μιλάει για όλους και για όλα με μία απίστευτη ευκολία. Με μία απίστευτη άνεση. Από απλούς θεατές, από απλό κόσμο, από τους basket-lovers, μέχρι τους δημοσιογράφους και τους «ειδικούς», όλοι είχαν κάτι να πουν. Κάποιον να κατηγορήσουν, σε κάποιον να φορτώσουν την ευθύνη στη δύσκολη στιγμή, μένοντας στην εικόνα εντός παρκέ και χωρίς -προφανώς- να γνωρίζουν όλες τις λεπτομέρειες και το background. Προφανώς, όπως προαναφέρθηκε η Εθνική, αυτή, έχει ελλείψεις και κενά. Έχει αδυναμίες και δυστυχώς ή ευτυχώς μπαίνει σε μία μεταβατική περίοδο, καθώς βασικά στελέχη της έχουν ήδη ξεκινήσει να σκέφτονται το grand finale. Αυτό όμως δε σημαίνει πως ξαφνικά... χανόμαστε. Πως μιλάμε για βετεράνους χωρίς κίνητρο και δύναμη. Ή αντίστοιχα, για νέους παίκτες χωρίς εμπειρία, που προφανώς θα κάνουν και λάθη.
Πώς το είπε ο Κώστας Παπανικολάου, μιλώντας για την σκληρή κριτική που δέχθηκε η Εθνική ποδοσφαίρου; «Χθες το βράδυ παρακολουθώντας το ποδόσφαιρο, το ματς της Εθνικής μας. Μετά στα social media είδα πολύ κόσμο, πάρα πολλούς ανθρώπους, να μειώνουν τα παιδιά και την προσπάθεια αυτών των παιδιών. Μια νέα γενιά πολύ ελπιδοφόρα που το ποδόσφαιρό μας ίσως δεν έχει ξαναδεί. Πέραν όλων αυτών, εκπροσωπούν την Ελλάδα. Το στενάχωρο είναι ότι δεν βλέπω νεαρά παιδιά να κάνουν αυτά τα σχόλια που είναι το συνηθισμένο, αλλά μεγάλους σε ηλικία να κρίνουν παίκτες νεαρούς 22, 23 ή 24, αλλά και μεγαλύτερους παίκτες με μια πορεία στο ποδόσφαιρο. Στο τέλος της ημέρας παλεύουν για τη χώρα μας.
Όλοι οι γονείς λέμε ότι θέλουμε τα παιδιά μας να γίνουν άνθρωποι στην κοινωνία σωστοί και χρήσιμοι. Όταν εμείς δίνουμε αυτά τα παραδείγματα πως περιμένουμε τα παιδιά να γίνουν έτσι. Έγινε στον αθλητισμό αλλά δυστυχώς είναι μικρογραφία του πώς είμαστε σαν λαός. Πρέπει να αλλάξει αυτό το τσιπάκι. Να βλέπουμε το θετικό, όχι το αρνητικό, την τοξικότητα και τα άσχημα», σημείωσε ο αρχηγός της «γαλανόλευκης» κι αυτή ακριβώς είναι ΟΛΗ η πραγματικότητα. Η δική μας η γενιά έμαθε τον λάθος τρόπο. Ας μη συμβεί το ίδιο και με την επόμενη...
Eyes never lie
Φυσικά, όλα τα παραπάνω δε σημαίνουν ότι πρέπει να πετάμε στα σύννεφα. Αυτό που χρειαζόμαστε και μας λείπει είναι η ψυχραιμία, το κρύο μυαλό. Η ισορροπία. Λείπει από τον απλό κόσμο, από τα media, από όλους. Αντί να κρατήσουμε την εικόνα των πρωταγωνιστών, των ανθρώπων που όλες τις τελευταίες εβδομάδες έβαλαν σε δεύτερη και τρίτη μοίρα οτιδήποτε άλλο κι επικεντρώθηκαν στο Eurobasket, ασχολούμαστε με οτιδήποτε άλλο, ό,τι πιο λάθος. Η Ελλάδα κέρδισε με 92-89 τη Φινλανδία κι έκανε δικό της το χάλκινο -16 χρόνια μετά- κι αυτό που ακολούθησε ήταν απλά ΜΑ-ΓΙ-ΚΟ. Τι να κρατήσει πρώτα κανείς; Το συγκλονιστικό στιγμιότυπο με τους Παπαλουκά, Τσαρτσαρή και Διαμαντίδη να μπαίνουν στο παρκέ για να πανηγυρίσουν με τον Σπανούλη; Το κλάμα των διεθνών; Του Παπανικολάου, του Σλούκα, του Τολιόπουλου, του Λαρεντζάκη. Την iconic αγκαλιά των αδερφών Αντετοκούνμπο; Το απίστευτο ξέσπασμα του Γιάννη;
Αντιλαμβανόμαστε πραγματικά το πόσο σημαντικό είναι ο MVP του ΝΒΑ, ο άνθρωπος που έχει δει κι έχει ακούσει πολλούς Έλληνες -από απλούς πολίτες μέχρι και πολιτικούς- να τον χλευάζουν, που τα έχει κατακτήσει ΟΛΑ στην καριέρα του, να βγαίνει και να λέει πως αυτό είναι το μεγαλύτερο επίτευγμα στη ζωή του; «Έχω αγωνιστεί σε 9 διοργάνωσεις με την Εθνική. Ήμουν εκεί από την πρώτη μέρα, είχαμε τα πάνω και τα κάτω μας. Σήμερα ήταν η μέρα! Τους αγαπάω όλους, τους ευχαριστώ όλους για την στήριξη, γιατί χωρίς αυτήν δεν θα ήταν τίποτα δυνατό. Είναι το μεγαλύτερο επίτευγμά μου, να εκπροσωπείς την Εθνική ομάδα, την χώρα σου, 12 εκατομμύρια ανθρώπους και να φτάνει σε μια επιτυχία, σε ένα μετάλλιο.
Έχω ζήσει τα πάντα στη ζωή μου, δεν μιλάω πολύ μου αρέσει να μιλούν οι πράξεις μου. Δεν είμαι ψεύτικος, δε μου αρέσει να είμαι διάσημος, μου αρέσει το μπάσκετ και ο κόσμος. Για μένα είναι μια ανακούφιση γιατί για μένα ήταν για τη χώρα μου, την ομάδα και επιτέλους τα κατάφερα». Τα λόγια, αυτά, του Γιάννη είναι η απόλυτη απάντηση σε όλους αυτούς. Όπως και τα δάκρυά του, ο τρόπος με τον οποίο το διαχειρίστηκε, το αντιμετώπισε όλο αυτό. Αυτή είναι η Εθνική και με μετάλλιο ή χωρίς, θα έπρεπε να υποκλιθούμε σε αυτήν. Όχι μόνο για όσα κάνει εντός παρκέ, αλλά για πολλά περισσότερα...
